Rozdział VII

Dziękuje z całego serca -  niezastąpionej becie (Elisabeth An Livest)
Dziękuje wszystkim czytelnikom za wspaniałe komentarze! Bo to właśnie od Was dostałam napływ weny, która umożliwiła mi ukończenie tego rozdziału i od razu na wstępie dodam, że z myślą o Was dodałam specjalne zakończenie, które jest... z perspektywy Ryana! Nie mam zielonego pojęcia, czy mi to wyszło, ale uznałam, że skoro już napisałam to szkoda to jednak usuwać :)Ci co znają książkę oznajmiam, że będzie bliskie spotkanie z Nico, a Ci którzy go nie znają - zapraszam do specjalnej zakładki o nazwie "Bohaterowie (z książki)", a tam poznacie krótki zarys historii o nim, Thalie oraz Annabeth, bo póki co tylko oni się pojawili, a nie chce wam mieszać. Dodam również, że jestem ciekawa, czy wszyscy już mają świadomość kim jest ojciec Ryana?

Nie przedłużając dłużej po prostu pozwolę wam czytać w spokoju.

 

Rozdział VII

"(...)Jeszcze raz zrób coś takiego, a będziesz pierwszy na mojej liście do kastracji(...)"

 

Chejron – jak raczył przedstawił się centaur, czyli koń z ludzką górną częścią ciała zamiast końskiej głowy – zaprosił nas do środka. Między mną a rudzielcem zapanowała dziwna i dość niezręczna cisza, dodatkowo spoglądałam na niego z zaniepokojeniem, a jednocześnie starałam się wytrzeć z pamięci moment, w którym dałam się ponieś emocjom, tę okrutną chwilę, kiedy mój zdrowy rozsądek się zdrzemnął, mózg ogłupiał, a całe ciało rwało się jak wściekłe w stronę rudzielca, nie wspominając nawet o moim szybko bijącym sercem.

Nie rozumiałam, co się ze mną dzieje. Nigdy wcześniej nie zareagowałam tak na jakiegokolwiek chłopaka, nigdy nie miałam ochoty na żadnego się rzucać i to nie w ten „chce się bić, idioto!” sposób, a raczej „chcę być tylko z tobą, idioto!” sposób.

Potrząsnęłam głową, chcąc wyzbyć się tych pokręconych myśli z mojej głowy i, podnosząc wysoko podbródek, ruszyłam przed siebie, mijając przy tym obiekt moich rozmyślań, a którego usta zaciśnięte były w wąską linię i lekko drżał mu polik (co było dziwacznym widokiem), a oczy straciły swój wiecznie wesoły blask, stając się nieprzeniknione. Bezmyślnie wgapiał się w swoje obuwie i w ten oto sposób poczułam się jak potwór.

Pierwszy raz w życiu nie miałam odwagi spojrzeć w oczy Maggie i obcego mi stwora z czterema kopytami. Widziałam zdezorientowaną i zmartwioną minę wiedźmy, której zaniepokojony wzrok spoczął na rudzielcu, a później z zamyśleniem spojrzała na mnie, jakby chcąc zrozumieć, co mu zrobiłam.

Poczułam się dość beznadziejnie, gdyż to nie ja zainicjowałam nasz pocałunek, dlatego też poczułam nagłą złość. Dobra, może i niemal się pocałowaliśmy, ale przecież musiał dostać już w życiu niejednego kosza! Do jasnej ciasnej, nie chciałam mu nic zrobić!

Mamrocząc jakieś przekleństwa pod nosem, weszłam do wewnątrz, zerkając jeszcze raz na Chejrona, gdyż w dalszym ciągu nie mogłam uwierzyć, że mam przed sobą najprawdziwszego centaura i musiałam wyznać, że widok TEGO nauczyciela przerósł wszelkie moje wyobrażenie. Wręcz nie mogłam odwrócić wzroku od ciemnobrązowej, lekko lśniącej w słońcu, końskiej sierści oraz potężnych mięśni, które zdobiły również ludzką część ciała mężczyzny, a  dodatkowo jego kręcone włosy, w podobnym odcieniu i okalały jego twarz, podkreślając ostre rysy.

Przez jego owłosioną pierś przechodził skórzany pas, a zza pleców wystawała mu rączka od miecza. To przypomniało mi opowieści Maggie, która wspominała niedawno, że w obozie każdy heros uczył się walczyć, czyżby ten centaur również walczył? Podobno każdy heros wybiera sobie broń, czasem boscy rodzice dają coś im (nam) w prezencie, więc niewątpliwie zanim się pojawiliśmy, Chejron musiał uczyć walki lub z kimś trenować, albo – najprawdopodobniej - gdyż nie widziałam u niego żadnych oznak zmęczenia kierował się właśnie w tamtym kierunku.

Gdy udało mi się odwrócić od niego wzrok, spojrzałam w stronę wnętrza salonu, do którego weszłam. Był to prawdziwy ogród szalonego ogrodnika – nie żartuję! Winorośle pięły się po ścianach i suficie, a co było zaskoczeniem, gdyż nigdy nie sądziłam, że rośliny mogą tak pozarastać wnętrze domu (bo w końcu mieszkał tutaj również bóg, nie?), a przed kamiennym kominkiem, na którym trzaskał ogień, stały skórzane kanapy. Na ścianach zaś wisiała bogata kolekcja masek – dokładniej mówiąc ponad setka – jeżeli nie więcej, a każda była inna, pędy winorośli przechodziły przez usta, a w oczodołach niektórych czerwieniły się winogrona. Najgorsza jednak okazała się wypchana głowa lamparta nad kominkiem. Wyglądała jak żywa, a jej oczy zdawały się mnie śledzić. I nagle mruknęła niczym kociak w naszą stronę.

— Seymour, uspokój się — rozkazał Chejron w stronę wypchanej głowy.

— Po prostu się za mną stęsknił! — zaćwierkotała radośnie Maggie.

Podniosłam z niedowierzaniem brew, gdy czarnowłosa podbiegła do wypchanej - i według wszelkich znanych mi praw będącą „nie żywej” - głowy, a następnie wdrapała się dość nieudolnie na komodę, na co centaur westchnął i odwrócił się, nie patrząc na jej poczynania, a następnie znana wszystkim jasnoskóra latynoska zaczęła drapać podbródkiem wypchaną głowę lamparta, co spowodowało, ze mruczał z zadowoleniem.

Chejron wbił w nas badawczy wzrok, ale ja nie mogłam odwrócić spojrzenia od jego nagiej klatki piersiowej i to nie tylko ze względu na to, że pierwszy raz na żywo widziałam taki kaloryfer, ale dlatego, że jego podbrzusze, gdzie według wszelkich standardów powinna znajdować się męska anatomia, a jednak była tam tylko przednia część konia. Czułam nieodpartą potrzeba schylenia się i… po chwili zarumieniłam się lekko i odwróciłam wzrok, ale co chwila zerkałam na jego końską część, zaintrygowana.

— To bardzo dziwne, że nie zostaliście jeszcze uznani — stwierdził nagle półkoń.

Mruknęłam coś niezrozumiałego, nawet dla samej siebie, i wbiłam wzrok w winorośl, za to rudzielec milczał jak zaklęty. Gdy na niego zerknęłam, zrozumiałam, że piorunuje wzrokiem Chejrona i wcale nie wyglądał jak dobrze mi znany chłopak ze szczękościskiem.

Dlatego zaczęłam się w niego wgapiać.

Centaur poruszył się niespokojnie, najwidoczniej mimo kilkusetnego stażu nie spotkał się z podobną sytuacją. Po chwili stwierdził nagle, że musi iść na trening i Maggie nas oprowadzi, po czym dość szybko się zmył, bębniąc swoimi kopytami o drewnianą powierzchnię podłogi w salonie, jak i na werandzie.

Czarnowłosa wpatrywała się z rozciapanymi ustami na wpół otwarte drzwi, za którymi zniknął centaur, a następnie przeniosła spojrzenie na naszą dwójkę. Pokręciła z niedowierzaniem głową i mamrocząc coś o tym, że nigdy nie oprowadzała nowych herosów, wyszła z salonu, pozostawiając nas sam na sam.

Skorzystałam z okazji i odwróciłam się w stronę Ryana.

— Wcale nie chciałam cię pocałować — warknęłam i ignorując zdumione spojrzenie rudzielca, dodałam: — Nigdy, ale to nigdy cię nie pocałuję!

— Co? — sapnął z niedowierzaniem, po czym na jego twarzy pojawiła się nieuzasadniona złość. — Wolałabyś się pewnie całować z Chejronem?

Niemal wywarczał te słowa, a ja zjeżyłam się i jestem pewna, że gdybym była dzikim kotem, teraz syczałabym na niego. Podeszłam do niego i - piorunując go wzrokiem - dźgnęłam palcem wskazującym w sam środek klatki piersiowej, nie spuszczając przy tym spojrzenia z jego osoby.

— Nic mnie obchodzi ten koński zad i nie zamierzam się przed tobą tłumaczyć! — warknęłam, patrząc prosto w jego dwukolorowe oczy. — Mam gdzieś tego czterokopytowego dziada!

— Świetnie! — krzyknął. — Więc radze ci zapamiętać te słowa, bo jeżeli pozwolisz komuś innemu się pocałować, obiecuje, że nie pożyje długo — oznajmił niezwykle poważnym głosem.

Moje usta bezwiednie się otworzyły i z wściekłości przeszłam w osłupienie, a następnie ramiona Ryana objęły mnie mocno i przycisnął do swojej klatki piersiowej, a ja położyłam swoje dłonie na niej, starając się zwiększyć dzielącą nas odległość, ignorując przyjemne ciepło ciała chłopaka. Nawet nie podejrzewałam, że rudzielec jest tak silny.  Nagle moje stopy oderwały się od podłoża i złapałam się mocniej jego kurtki, aby nie upaść na cztery litery, a nasze oczy zalazły się na tej samej wysokości, jego dłonie zacisnęły się mocniej na moich plecach, a ja nie miałam zielonego pojęcia, jakim cudem mnie podniósł te kilka centymetrów.

— Nawet nie wiesz, jak długo na ciebie czekałem — wyznał.

W mojej głowie przez kilka sekund szalał całkowity chaos i już miałam go uderzyć, gdy niespodziewanie stopami znów dotknęłam stałego podłoża, a silne ramiona Ryana objęły mnie jeszcze mocniej i przyciągnęły do siebie.

— Kocham cię, Złośnico i nic nie jest w stanie mnie od ciebie odciągnąć — wyszeptał.

Westchnęłam i na chwilę przymknęłam oczy, napawając się dziwnym uczuciem, które wprawiło w otępienie całe moje ciało niczym narkotyk i sprawiło, że jakiś niewidzialny ciężar zniknął z mych ramion. Jego na pozór niewinne słowa spowodowały, że serce zabiło mi szybciej i w całym ciele zrobiło się ciepło, jakby był on elektryczna poduszką, która nigdy się nie psuje i grzeje w chwili największego chłodu.

Po chwili jednak odzyskałam zdrowy rozsądek, który tak wiele razy ocalił moje życie i z prychnięciem odepchnęłam się od niego, gdyż nie miałam najmniejszego zamiaru zamienić się w ciepłe kluchy.

— Jeszcze raz zrób coś takiego, a będziesz pierwszy na mojej liście do kastracji — warknęłam.

Jego usta rozciągnęły się w szeroki uśmiech i olśnił mnie swoimi prostymi, białymi ząbkami.

— Jeżeli to oznacza, że mnie tam dotkniesz... Au!

Uderzyłam go z całej siły w ramię, a on z udawanym bólem zaczął masować to miejsce, choć jego i moje oczy się śmiały. Poczułam ogarniającą mnie ulgę, bo mimo tej dziwnej sytuacji i nieznanych mi emocji, jakie zaczęłam czuć względem niego, nadal byliśmy przyjaciółmi, a nasze zachowanie znów ruszyło normalnym tempem, jeżeli można tak nazwać moje dziwne i całkowicie nowe życie jako heros.

Po chwili usłyszeliśmy delikatne i niepewne kroki, obydwoje jak na zawołanie odwróciliśmy wzrok, aby ujrzeć wchodzącą do salonu Maggie, przy czym ja znów uderzyłam Ryana, tym razem grożąc mu, że zabawie się w Kubę Rozpruwacza, a on będzie moją pierwszą ofiarą, jeżeli zaraz się nie odsunie. Niestety moja groźba nie zadziałała, a wiedźma rozluźniła się i zaśmiała, widząc, jak uderzam rudzielca łokciem w brzuch ze srogą miną, gdy próbował mnie objąć, podczas gdy ten uśmiechał się szeroko.

*          ~          *          ~          *

Krzywiąc się lekko, czarnowłosy chłopak oparł się o wykonany z czarnych kamieni domek z numerem trzynaście, a blondwłosa dziewczyna naprzeciw niego - o delikatnie falujących włosach i błyskiem rozbawienia w swoich czarnych oczach - westchnęła ni to z rozbawieniem, ni to z nudów, przy okazji poprawiając swoje roztrzepane włosy.

— Skoro wiesz, czemu im nie mówisz? — zagruchała.

Czarnowłosy skrzywił się i zmrużył swoje oczy, powodując, że cienie pod nimi stały się jeszcze bardziej widoczne. Właściwie to każdy, kto go znał, zastanawiał się, czemu jest tak blady, skoro przebywał ostatnio coraz częściej na słońcu, w końcu bardzo często można było go spotkać z siostrą, którą w ostatnim czasie często odwiedzał.

Ubrany był jak zwykle w swoje czarne ubrania i dla obcych ludzi wyglądał jak prawdziwy goth i być może ci sami ludzie, gdyby zobaczyli jego miecz w prawej dłoni, która zaciskała się na rękojeści, wydałby się nieco złowrogi, to jednak dla herosów, którzy mieszkali w obozie oznaczałoby całkiem fajną walkę. Jednakże nie spuszczał on swojego czujnego wzroku z dziewczyny naprzeciw niego, jakby czekając na jeden choćby najmniejszy ruch z jej strony.

— Bo nie wiem wszystkiego — wyznał cicho. — Pseudologosie, czemu ty, twoi bracia i siostry mnie nie powstrzymujecie?

Blondwłosa dziewczyna obrzuciła włosy do tyłu i zaśmiała się dźwięcznie, mrużąc przy tym z lekka podejrzliwie oczy, przy czym była świadoma każdego, nawet najmniejszego ruchu chłopaka. Nie rozglądała się i nie sprawdzała, czy nikt ich nie podsłuchuje, a ludzie (raczej herosi i kilku satyrów), którzy ich mijali, nie zdawali sobie nawet najmniejszej sprawy, kim tak naprawdę ona jest. Robiąc lekki dziubek, cmoknęła z niezadowolenia.

— Osobiście wolałbym ciało jakiejś ładniejszej dziewczyny — oznajmiła, zmieniając temat. — Na szczęście nie muszę wyglądać jak ta paskuda córka Zeusa — dodała.

Czarnowłosy nie pokazał po sobie, jak słowa boga kłamstwa na niego zadziałały. Nie miał w końcu pewności, czy mówi on o Thalii, choć kącik jego ust poszybował do góry na myśl, że ktoś utarł tej mądrali nos, bo prawdę mówiąc, nie cierpiał on z całego serca łowczyń Artemidy.

— Może jeszcze weźmiecie Piper, co? — Spytał sarkastycznie

Gdy wymienił imię córki Afrodyty, usta blondynki ułożyły się w złowrogi uśmiech, a jednak wcale nie przestraszył syna Hadesa, który w dalszym ciągu czekał, aż z jej ust, a raczej jego, padną chociaż jakieś podpowiedzi odnośnie ich planu. Sam nie wiedział, czemu ten bóg go właśnie zaczepił, ale chciał poznać odpowiedzi, choć prawdopodobnie byłyby one kłamstwem.

— Nie — oznajmiła, wzdychając ciężko. — Nie jest nam to potrzebne, bo jeden szpieg w obozie nieprzyjaciela wystarczy – dodała z błyskiem w swoich oczach. — No, chyba że rozważysz naszą propozycję, synu Hadesa. My rozumiemy, jak ciężko jest Hadesowi, bo jego bracia tak strasznie go oszukali… — wyznała robiąc żałosną minę. — Miał szczęście, że jego też nie wsadzili do… — Zadrżała.

Nico nie musiał nic mówić, bo doskonale zdawał sobie sprawę, o co chodziło temu bogu i, w tej samej chwili w jego głowie pojawiła się niepokojąca myśl. Thalia i Annabeth zniknęły i zostały zastąpione przez swoich porywaczy, tym samym byli oni w szeregach… szpiegów, bo Thalia zarządzała łowcami, a z Annabeth każdy w obozie się liczył, co jednak nie zmieniało faktu, że…

Czarnowłosy rzucił kilka przekleństw pod nosem, bo nie miał zielonego pojęcia, czemu bogowie nie porwali Percy’ego. Czemu Annabeth? Przecież… córka Ateny była całoroczną – pomyślał nagle z szokiem i wszystko stało się dla niego jasne, prócz jednej rzeczy.

— Rozumiem, czemu one i rozumiem, czemu chcecie zemsty na bogach olimpijskich, ale czego wy właściwie szukacie? — spytał z lekką irytacja w głosie.

— Szukamy jej — oznajmił bóg kłamstwa. — Tej czarnej pustki, tam gdzie byliśmy uwięzienie — nagle głos jego przyjaciółki przeszedł w męski pełen złości. — Szukamy tego, w czym byliśmy uwięzieni! To samo zrobimy z Olimpijczykami, bo nie z naszej winy jesteśmy tym, którymi jesteśmy! — Twarz Annabeth powoli robiła się czerwona z wściekłości. — Zeus wiecznie się myli i tym razem poniesie za to konsekwencje, teraz on będzie nazywany zarazą, teraz my wygnamy go z Olimpu i uwięzimy go w niej i to my będziemy się śmiali ostatni!

Po czym zaśmiał się on i odwrócił na pięcie, odchodząc w stronę areny. Nico potrząsnął głową z czystego niedowierzania. Nie mógł uwierzyć w to, co właśnie usłyszał, bo choć miał pewne podejrzenia, czego bogowie, nazywani przez chrześcijan demonami, szukają… po prostu nie miał całkowitej pewności.

Stojąc przez chwilę i on odwrócił się powoli w stronę wielkiego domu, gdzie mignęła mu ostatni Rachel znana w obozie, jako wyrocznia Delficka.

*          ~          *          ~          *

*Z perspektywy Ryana*

Wgapiałem się w rudowłosą dziewczynę, która na mnie wpadła, a teraz spoglądając na mnie zamrugała szybko i na jej ustach pojawił się przepraszający uśmiech. Sam nie wiedziałem, czemu właściwie wyszedłem z domu, ale coś mnie do tego pchało, a odkąd pamiętam, słuchałem swojego wewnętrznego głosu.

Właśnie dlatego teraz stałem naprzeciw artystki – moja ciotka była jedną z nich, więc szybko się zorientowałem, kogo mam przed sobą. Podpowiedzią były jej poplamione dżinsy i t-shirt oraz wetknięty w kok pędzel oraz zabarwiony na zielono polik.

Bezwiednie potarłem swoim prawym przedramieniem o spodnie. Choć teraz było ono zasłonięty przez rękaw mojej kurtki, to jednak wiedziałem, że widnieje tam znany mi tatuaż, oznaka, że wraz z matką przez pewien czas żyliśmy w obozie, ale nie tutaj i choć czasem zastanawiałem się, co by było, gdyby matka w nim została… ona jednak oddała się swojemu przeznaczeniu bez strachu, choć z odrobiną żalu, iż zmuszona będzie mnie zostawić.

— Masz już modela? — spytałem przerywając ciszę, między nami, a ona zamrugała wachlarzem gęstych rzęs i spojrzała na mnie pytająco. — Chętne zostanę twoim modelem, skarbie i chętnie zapozuję nago, jeżeli zrobisz kopię dla mnie — dodałem.

W wyobraźni już widziałem minę Jillian, gdy wręczam jej swój portret, byłem pewien, że spełniłaby wówczas swoją groźbę, a na myśl o tym moje serce zabiło mocniej, bo wiedziałem, jak uwodzić kobiety, w końcu było to w moim DNA i naprawdę cieszyłem się z tego, kim jest mój ojciec.

Dziewczyna zarumieniła się aż po koniuszki włosów i niczym ryba otwierała i zamykała usta, co było naprawdę uroczę i jeżeli byłbym zainteresowany kimś innym niż dziewczyną przypominającą małą, słodką, brązową kuleczkę z szarymi oczkami, która jednym uśmiechem sprawiała, że dostawałem zawału, a jej rączki były dużo bardziej niebezpieczne niż jakiejkolwiek znanej mi istoty…

— Rachel! — wrzasnął jakiś chłopak.

Zerknąłem w bok, idąc śladem mojej rozmówczyni i zmierzyłem wzrokiem czarnowłosego trupa, po czym ponownie spojrzałem na rudowłosą i dotknąłem dłonią jej policzka, co sprawiło, że podskoczyła lekko i znów skupiła na mnie spojrzenie swoich zielonych oczu, gdyż w tej chwili byłem, jak bardzo rozzłoszczę syna Hadesa, nie pozwalając mu zdobyć odpowiedzi, po prostu użyłem Rachel – choć może było to złe – jako źródła popsucia humoru chłopakowi i zbliżyłem swoją twarz do jej.

— Słodko pachniesz — mruknąłem. — Na dodatek tak słodko się rumienisz… — westchnąłem teatralnie. — Pamiętaj o mojej propozycji, bo jako wykonawczyni mojego portretu, będziesz mogła… — spojrzałem na nią znacząco. — …dotknąć mnie gdziekolwiek zechcesz — dodałem lekko chrapliwie.

Dziewczyna zaczęła oddychać nierównomiernie, jej oczy rozszerzyły się, a twarz przybrała kolor dojrzałego pomidora. Nie mogła również wykrztusić słowa. Już otwierałem usta, aby dokończyć swoje dzieło, gdy niespodziewanie oberwałem butem w głowę.

Zamiast złości poczułem rozbawienie i uznanie dla Jillian, która stanęła koło mnie, piorunując przy tym swoim magnetycznym wzrokiem, a czarnowłosa, mała wiedźma z nieszczęsną miną podskakiwała na jednej nodze, kierując się w naszą stronę, gdyż jej but trafił we mnie i nie wątpiłem, że gdy Złośnica jej go zabierała, nawet nie zwróciła uwagę na jej sprzeciw.

— Coś ty jej zrobił? — spytała ze złością Jillian.

— Zaproponowałem siebie jako modela — oznajmiłem niewinnie. — Chciałem zrobić dla ciebie prezent — dodałem z uśmiechem.

Błysk zrozumienia mignął w jej cudownych, szarych oczach i znów zapragnąłem przyciągnąć ją do siebie i nigdy więcej nie puszczać. Niestety moja ukochana Złośnica prędzej stłukłaby mnie na kwaśne jabłko niż pozwoliła, abym zrobił coś takiego publicznie, bo w domowym jeszcze uchodziło mi to na sucho.

— Może zabrać ją do jakiegoś lekarza? — zapytała z namysłem Jillian, przyglądając się rudowłosej. — Bo jak nic cierpi na jakąś chorobę — dodała znacząco.

Parsknąłem śmiechem, a Maggie już otwierała usta, aby obronić swoją znajomą, która z mojego powodu zaniemówiła, gdy nagle zamilkła, spoglądając na chłopaka idącego w naszą stronę. Nie musiałem się oglądać, by wiedzieć, kogo zobaczę, a z przymrużonych oczu Jillian zrozumiałem, że jej dziwaczny mózg ocenia go pod kątem „jak najlepiej powalić kogoś takiego na ziemię”.

— Ładny miecz — powiedziała i spojrzała na Maggie. — Skołujesz mi taki?

Maggie energicznie zaczęła kiwać głową, rumieniąc się i blednąc na przemian, a ja po raz kolejny dziękowałem Mojrom za swoje szczęście, że nie mam równie skomplikowanej (przyszłej) dziewczyny, a jedynie z moją Jillian, którą z sekundy na sekundę kochałem coraz mocniej – jeżeli było to możliwe.

— Rachel, muszę z tobą porozmawiać — oznajmił, ignorując nas.

Jillian zmrużyła oczy, co znaczyło, że zaraz wytrze chłopakiem o ziemie i zatańczy salsę (choć z tą salsą to bardziej moje marzenie), więc w tej nieoczekiwanej chwili do rozmowy włączyła się Maggie, patrząc na mój uśmiech ze złością, a ja w odpowiedzi zrobiłem niewinną minę, bo nie ja tu zacząłem flirt. Gdyby artystka uważała, gdzie chodzi, to nie spowodowałbym u niej zawstydzenia, ale po prostu się trochę nudziłem i musiałem pozwolić swojej złości odpłynąć w niebyt.

— Nico, to jest Jillian i Ryan. Są nowi, a to jest…

— Nowi? — przerwał jej Nico.

Moja ukochana Złośnica (tak, mam dla niej nowe, słodkie przezwisko. Prawda, że pasuje?) jak zwykle spiorunowała to, co ją denerwuje i wkurza – w tym wypadku syna Hadesa – wzrokiem, jakby śmiał powiedzieć, że jej ulubiony sztylet jest rupieciem. Uśmiechnąłem się więc szeroko, gdyż po prostu kochałem jej humorki, a najbardziej, gdy ze złości mnie uderzała, bo wiem, że to oznaka sympatii.

Skąd to wiem?

Cały czas mówi o przestrzeni osobistej, a dla mnie pogwałca ją – może i nieświadomie – dotykając, „niby” to przypadkiem, mnie ze złości. Na jej szczęście jestem naprawdę cierpliwą osobą, w końcu moja Jillian przyjdzie do mnie sama.