Rozdział VI

Panie, panowie i wy stwory różnej maści. Moja ukochana beta (Elisabeth An Livest), a która cały czas jest ze mną i jeszcze nie oszalała, chciałam z całego serca podziękować za jej pomoc :) 

Zanim jednak przejdę dalej wyjaśnię kilka spraw: opublikowałam ten rozdział kilka dni wcześniej, a to tylko dlatego, że nie mogłam się powstrzymać, a po drugie: Maggie jest biedna i nie wkurzajcie się na nią za bardzo c: Niestety smutna wiadomość to taka, że kolejny rozdział pojawi się dopiero za jakieś dwa tygodnie, możliwie jednak, że najdzie mnie nagła wena, a moja beta będzie miała dużo wolnego czasu... cóż wszystko zależy od opaczności Mojr.

 Naprawdę jestem wzruszona tym, jak wiele osób komentuje mojego bloga, z całego serca wam dziękuje za komentarze, które piszecie, motywują one mnie do dalszego pisania, naprawdę DZIĘKUJE!

Nie przedłużając dłużej, zapraszam na kolejny rozdział! 

 

Rozdział VI

"(…)Niech Olimpijczycy przygotują się na swoje nowe lokum, gra się rozpoczęła(…)" 

   

Okazało się, że znalezienie dwóch herosów na Manhattanie to nie lada wyzwanie. Jednak ucieszyłam się ogromnie, gdy ujrzałam znajomego Irlandczyka, który jak zwykle z uśmiechem na twarzy był… cóż, to, co zobaczyłam chwilę później, dużo mniej mnie ucieszyło, wręcz sprawiło, że miałam ochotę mu przyłożyć, ale ponieważ nie powinnam niczego odczuwać na widok grupy dziewczyn, które chichocząc, jak hieny otaczały go półkołem i cały czas się do niego przylepiały, więc po prostu go zignorowałam, zwracając moją uwagę na Maggie, co wcale nie sprawiało, że czułam przemożną chęć zmienienia się jednak w harpię i rozszarpania tych dziewczyn na strzępy.

Wiedźma pozostawiona była w tyle i z przerażeniem zerkała na jakąś blondynkę, a która to uczepiła się ramienia rudzielca, nie musiałam się pytać o nic, doskonale znałam dziewczyny tego typu. Niejedna już groziła mi, gdy zbytnio zbliżyłam się do chłopaka, który aktualnie ją interesował, ale szybko uczyły się, że ja – Jillian – nie ugnę się pod żadnym szantażem i wymuszeniem, a jeszcze wyjdę… cóż, obronną ręką na pewno nie, bo nauczyciele i dyrektor zawsze mnie zawieszali, choć moja rywalka zazwyczaj lądowała u higienistki, płacząc i histeryzując, że potrzebna będzie jej operacja plastyczna.

Histeryczki.

Zatrzymałam się, przyglądając tej niecodziennej scenie, a jednocześnie dziwiłam się, że znalazłam ich koło pomnika Atlasa, na który wcześniej wpadłam przy swoim „lądowaniu”. Zmrużyłam oczy i przyglądałam im się przez chwilę, ciesząc się jednocześnie, że oni sami nie zauważyli jeszcze mojej obecności.

Ryan obejmował dwie dziewczyny znajdujące się koło siebie, jedną blondynkę a drugą szatynkę, które co chwila piorunowały się wzrokiem, gdy tylko chłopak zwracał uwagę na trzy pozostałe dziewczyny. Nigdy nie podejrzewałam, że mój przyjaciel jest aż tak przystojny, co sprawiło, ze ponownie mu się przyjrzałam, starając się ocenić go, nie jako potencjalne zagrożenie, ale jako chłopaka.

Przekrzywiłam lekko głowę w lewo, przyglądając się chłopakowi, zadumałam się, nadal stojąc tak i nie zwracając najmniejszej uwagi na zgryźliwe uwagi i złowrogie spojrzenia przechodniów, którzy o mało na mnie nie wpadli. Moi przyjaciele również byli zbyt zajęci, aby mnie jeszcze zauważyć, a ja dalej czułam się jak obserwator kiepskiej sztuki teatralnej.

Dopiero teraz spostrzegłam, że gdy się uśmiecha, w jego prawym policzku pojawia się dołeczek, oczy lekko się mrużą, powodując delikatne zmarszczki wokół nich, co w tak młodym wieku było dość dziwne. Jego dolna warga zawsze się podnosi, gdy szczerze się uśmiecha, a spostrzegłam to, gdy posłał Maggie uśmiech, za który dwie dziewczyny pod jego ramionami spiorunowały wiedźmę.

Tego było już za wiele.

Przyjrzałam się uważniej czarnowłosej córce Hekate, która wlokła się niechętnie za Irlandczykiem jakby szła na ścięcie głowy, ale gdy tylko dwukolorowe oczy chłopaka na niej spoczęły, od razu się uśmiechnęła i wyprostowała, jakby chcąc pokazać, że jest zadowolona, gdy ludzie ją ignorują.

Miałam wielką ochotę iść tam i poustawiać dziewczyny, a szczególnie, że otoczyłam fiołkowooką swoją ochroną. Nie wiem, kiedy to się stało ani w jaki sposób. Po prostu Maggie stała się moją przyjaciółką, a ponieważ nigdy takowych osób nie posiadałam, wszelkie emocje z tym związane były dla mnie nowością.

Wzięłam głęboki oddech, aby nie przywalić Irlandczykowi na dzień dobry i ruszyłam w ich stronę pewnym krokiem. Starałam się nie myśleć o momencie, w którym zrozumiałam, kim była moja matka i czym właściwie jestem ja sama. Po prostu wyrzuciłam wszelkie myśli z tym związane z głowy, co nie oznaczało, że czułam się znów sobą.

Nadal odczuwałam lęk, ale go przytłumiłam, porzucając w najczarniejsze zakamarki swojej świadomości, tam gdzie myślenie o tym nie mogło mnie zranić.

Idąc prosto, z wysoko podniesionym podbródkiem. byłam pewna, że mój krok jest iście królewski i dumny. Przybrałam chłodną mimikę twarzy, choć w myślach zastanawiałam się, jak najlepiej będzie pozbyć się dwóch dziewczyn, które dokuczały mojej przyjaciółce.

W chwili, gdy jedna z nich szepnęła coś do drugiej i wskazała mnie, Ryan powędrował automatycznie za jej uniesionym palcem i zatrzymał się gwałtownie, widząc mnie kierującą się w ich stronę. Na jego twarzy pojawił się najszerszy uśmiech – jeżeli było to możliwe, a przy nich niemożliwe staje się możliwe – i pomachał mi entuzjastycznie, Maggie sapnęła, wpadając na jedną z dziewczyn, nie zauważając, gdy one się zatrzymały, ale owa panna nawet nie zwróciła na to uwagi, spoglądając na mnie mściwie.

Wiedźma w końcu na mnie spojrzała i otworzyła szeroko oczy uśmiechając się przy tym niepewnie. Ja jednak zignorowałam swoich przyjaciół i, nie przerywając swojego chodu, wyciągnęłam z bocznej kieszeni torby niewielki scyzoryk (ten sam, który odebrałam Erickowi przed damską toaletą) i bawiąc się nim, szłam w stronę dwóch dziewczyn, a które lekko zbladły.

— Jill! Szukaliśmy cię! — krzyknął Ryan.

Puścił swoje towarzyszki i ze swoim szczękościskiem ruszył w moją stronę, ominęłam go z gracją, ignorując wyciągnięte ramiona, które rozłożył, aby mnie przytulić – czy on do reszty zwariował? Nawet gdybyśmy byli sami, nigdy nie pozwoliłabym mu przekroczyć swojej przestrzeni osobistej! Mój wzrok musiał to pokazywać, bo zaśmiał się z radości, ale nie wyglądał na zaskoczonego w żadnym calu, nawet gdy podeszłam do grupki dziewczyn.

Zatrzymałam się i mierzyłam się z nimi na spojrzenia. Trzy z nich – te idące za Ryanem, nie wyglądały na takie pewne siebie, rozglądały się wokoło, jakby szukając drogi do ucieczki, ale dwie ulubienice z haremu Irlandczyka nie przypominały spłoszonych sarenek albo skutecznie to ukrywały pod makijażem.

— Przeproście ją albo pogadamy inaczej — oznajmiłam sucho, wskazując ruchem głowy na stojącą obok nas Maggie.

Na twarzy bladoskórej meksykanki pojawił się wyraz całkowitego zszokowania. Trzy dziewczyny, o których wspominałam, od razu spełniły moją „prośbę”, dlatego też nie zwracałam sobie głowy, aby bliżej się im przyjrzeć. Za to blondwłosa dziewczyna o idealnie falujących włosach i pasemkach w jaśniejszych jak i ciemniejszych odcieniach blondu, uśmiechnęła się, chytrze pokazując mi swoje śnieżnobiałe zęby, które zawdzięczała najpewniej wybielaniu.

— Masz sałatę między jedynkami — oznajmiłam chłodno.

Skłamałam oczywiście, ale uśmiech blondynki znikł, czarnowłosa uśmiechnęła się mściwie do swojej koleżanki, ale po chwili zwróciła owy uśmiech w moją stronę, dodając do tej mściwej minki sztuczną słodycz.

Blondwłosa dziewczyna czym prędzej sięgnęła do swojej różowej torebki – naprawdę, brakowało jej jeszcze szczuro-psa w niej, aby wyglądała jak prawdziwa Barbie z Kalifornii. Mimo że żyłam dość długo na tym świecie, pierwszy raz rozmawiałam z prawdziwą lalką Barbie, co mnie zaniepokoiło, bo nie chciałam mieć z takimi jak ona za dużo wspólnego.

Jej koleżanka za to wyglądała zupełnie inaczej, była typową buntowniczką. Miała na szyi obroże z małymi kolcami, makijaż nieco zbyt ostry jak na tak młody wiek, usta pomalowane jakąś ciemną szminką. Ubrała skórzaną kurtkę, rozpiętą i pokazującą jej białą tunikę z jakimś durnym napisem, na nogach miała czarne rajstopy w kratkę, a na to poszarpane, krótkie jeansowe spodenki. Spodobały mi się za to jej czarne buty z koturną i kolcami.

Nie pokazałam tego po sobie i nie dziwiłam się jednocześnie, że skaczą sobie do oczu, rysy ich twarzy były dla mnie nieczytelne z powodu tony makijażu. Jedna wyglądała jak śmierć, druga zaś idealnie odwzorowała lalkę. Obydwie za to miały również soczewki kontaktowe, co doskonale zauważyłam zważywszy, że sama takie miałam – w torbie, bo jakoś nigdy nie miałam ochoty ich nosić. Jedna miała w czarnym kolorze (nie muszę mówić która), zaś ta druga szafirowe.

Skrzyżowałam ramiona na piersi, nadal bawiąc się swoim ostrzem i zastanawiając się, czy nie wziąć udziału w bójce, które zawsze uwielbiałam. Westchnęłam i zamknęłam scyzoryk, chowając go do kieszeni, na co Maggie odetchnęła z ulgą. Ryan stanął koło nas, przyglądając mi się ze zmarszczonymi brwiami, a jego uśmiech gdzieś odpłynął.

— Załatwmy to w tradycyjny sposób — oznajmiłam.

Czterdzieści minut później z triumfem przykładałam do wargi mokrą chusteczkę, starając się powstrzymać krwawienie. Moi przyjaciele nie odezwali się do mnie słowem, dysząc ciężko nadal po szybkim biegu, tuż po tym, gdy druga z moich przeciwniczek leżała nieprzytomna po tym, jak przywaliłam jej głową o chodnik, rozkazując przeprosić Maggie. W końcu ją przeprosiła, a ja postarałam się o to, aby w jak najmniej bolesny sposób straciła przytomność – co niezbyt się spodobało panom policjantom.

Właśnie dlatego przez dziesięć minut biegliśmy z super prędkością, a ponieważ młodzież od zawsze ma więcej energii od starszych – choć musiałam przyznać, że jeden z policjantów gonił nas jak prawdziwy maratończyk i gdyby nie to, że Ryan oślepił mężczyznę, kierując w jego stronę palce i wysyłając promień słoneczny, pewnie dalej by nas gonił.

— Albo było fajnie — stwierdziłam z prawdziwym entuzjazmem.

Moi przyjaciele spojrzeli na mnie podejrzliwie, ale nie zamierzałam przyznawać się do tego, że po rozmowie z harpią potrzebowałam wylądować napięcie, które mnie męczyło. Teraz czułam się znów sobą, pełną życia, idącą z wysoko podniesionym czołem Jillian.

Wysiadając z czwartego samochodu, który był naszym autostopem, moi towarzysze nie kryli już swojej złości w kierunku mojej osoby, choć w oczach Irlandczyka zobaczyłam błysk rozbawienia, a kąciki jego ust delikatnie się uniósł w nikłym rozbawieniu. Niestety, fruwające w powietrzu włosy Maggie (jak po wyładowaniu elektrycznym), nie zdradzały w najmniejszym stopniu jej rozbawienia, a przez to wyglądała naprawdę imponująco.

— To już czwarty raz! — krzyknęła, odwracając się w moją stronę.

— Obmacywał mnie — stwierdziłam, wzruszając ramionami.

— Tylko dotknął twojego kolana! — zauważyła.

— Przekroczył moją przestrzeń osobistą, a swoją obrzydliwą dłoń położył dwa centymetry wyżej, wiem, bo liczyłam — stwierdziłam.

Ryan zakasłał, ukrywając wyrywający mu się śmiech, ale Maggie nie zamierzała kończyć naszej dyskusji, a ponieważ chciałam ją przekonać, że lepiej iść ze mną na piechotę niż bawić się w podwózki, postanowiłam pobawić się w małą kłótnię.

— Ale ten wcześniejszy koleś…

— Wcześniej gapił się na moje piersi — stwierdziłam.

Wszyscy troje spojrzeliśmy w tamtym kierunku, zdawałam sobie sprawę jednocześnie, że pomimo tego, że mam już piętnaście lat, nadal jestem płaska jak deska, a co naprawdę napawało mnie frustracją.

— Jesteś płaska – zauważył z uśmiechem Ryan. Uśmiech szybko zniknął, gdy na niego spojrzałam. — Ja cię kocham taką, jaka jesteś, za to facet pewnie był pedofilem — dodał.

Znów go spiorunowałam, ale tym razem napięcie opadło i Maggie roześmiała się na całego, nie mogąc dalej wytrzymywać swojej złości. Mimowolnie wygięłam kącik ust do góry i wsłuchiwałam się w ich śmiech, sama jednak się do nich nie przyłączyłam, a jedynie spojrzałam w zachmurzone niebo, z którego gdy tylko ich znalazłam, przestało padać, nie wątpiłam jednak, że lada chwila ulewa znów się powtórzy, gdyż była to cisza przed burzą.

*      ~      *      ~      *

Mrużąc podejrzliwie swoje czarne oczy, kobieta podeszła o krok bliżej migającej postaci w latarni, doskonale ją znała, bo już niejednokrotnie mąciła tam, gdzie nie trzeba. Nigdy nie była wierna, a jej rodzina o tym zapominała.

Jakże czasem było jej smutno tych idiotów.

— No proszę — zacmokała, gdy nastolatek ruszył w jej stronę. — Przyszedł do mnie sam syn Hadesa, jak się ma twój chłopak, Nico? — zakpiła i oparła się nonszalancko o ścianę zabrudzonego budynku za jej plecami. — Rozmawiałeś ostatnio ze swoją przyjaciółeczką – zakpiła.

— Apate… nie mam na to czasu — stwierdził chłodno nastolatek.

To jej się nie spodobało i pokazała mu to, prychając z niezadowolenia, a następnie odepchnęła się dłońmi od ściany, nie przejmując się o swój idealny manikiur, a na jej twarzy pojawił się drapieżny uśmiech. Westchnęła niby to z rezygnacji, choć chłopak nie wykonał żadnego ruchu, stając pod światło, tak, aby nie można było zobaczyć jego twarzy.

Jak zawsze.

— Co się dzieje? — zażądał odpowiedzi.

Kobieta prychnęła i z jadem w głosie odpowiedziała:

— Czy wszyscy myślą, że skoro nienawidzę całego świata, zdradzę własnych braci? Czy ty w ogóle wiesz, mały chłopczyku, jak to jest siedzieć w tej ciasnej, małej, ciemnej… — zadrżała lekko.

Przerażenie, jakie pojawiło się na twarzy bogini nie było udawane, a ona wspomnieniami wróciła do jej małego więzienia, które musiała dzielić z innymi podobnymi do niej bogami i po raz pierwszy w swoim długim życiu nie zamierzała nikogo zdradzać.

— Moi bracia zaczynają w końcu swoją zemstę, a ja im w tym pomogę, synu Hadesa — syknęła nagle. — Niech Olimpijczycy przygotują się na swoje nowe lokum, gra się rozpoczęła — dodała.

*      ~      *      ~      *

Nigdy nie myślałam, że z taką łatwością będę w stanie cokolwiek przeczytać, bez choćby najmniejszego bólu głowy, ale ilekroć przejechałam wzrokiem po greckich słowach, układały się dla mnie w język angielski –  a co z łatwością potrafiłam przeczytać – mój podziw rósł. Ryan nie wyglądał na tak bardzo zaintrygowanego i marudził, stając między marmurowymi kolumnami, bo jakoś nie odwzajemniał mojego nagłego entuzjazmu – mogło być to spowodowane tym, że od paru godzin go ignorowałam.

Nadal byłam pod wrażeniem, że oni nie zmyślali na temat tego miejsca. Choć idąc tutaj wierzyłam, że będę musiała walczyć z rosyjską mafią, to jednak teraz stałam jak słup soli, wyglądając jakby coś mnie gryzło i denerwowało.

— Jill... — spojrzałam na Maggie, która zerkała na mnie niepewnie, chowając się za kolumną. — Nie zniszczysz tego… prawda? — szepnęła.

Przewróciłam teatralnie oczami i prychnęłam, a Ryan podsumował to gromkim wybuchem śmiechu. Podnosząc wysoko podbródek, przełknęłam ciężko ślinę, gdy moi przyjaciele ruszyli przodem i biorąc głęboki wdech, miałam nadzieje, że owa tajemnicza bariera powstała dzięki drzewu, przepuści mnie bez żadnych problemów.

Tajemnicze drzewo, o którym wspomniała wcześniej Maggie miało swoją własną zawiłą historię – podobno jakaś córka Zeusa została w nie zmieniona, a później ożywiona… kompletnie nie rozumiałam jej tłumaczeń, wiem tylko, że obóz od potworów mitologicznych chroni magiczna bariera, więc miałam prawo być przerażona perspektywą tego, że bariera mnie nie przepuści.

Przymknęłam oczy i zrobiłam niepewny krok do przodu, nagle poczułam, jakby moje ciało otoczyła bańka mydlana, było to krępujące, lecz po chwili wolno wypuściła mnie ze swych objęć. Otwierając oczy, zdałam sobie sprawę, że stoję już za barierą ochronną.

Odetchnęłam z ulgą i wiedziałam, że raczej nie prędko pozbędę się tego strachu.

Z królewskim szykiem i wytwornością ruszyłam w stronę obozu, gdzie za marmurowymi kolumnami z tabliczką zniknęli moi przyjaciele, tylko po to, aby stanąć koło pola truskawek. Spoglądałam na krzaki z czerwonymi owocami, jakby miały zaraz zmutować i pożreć mnie na podwieczorek. Moi towarzysze po prostu postanowili jednak mnie zignorować i ruszyli szybszym krokiem w stronę jakiegoś wielkiego budynku.

Wielki dom pomalowany na odcień niebieskiego został otoczony werandą, Maggie szła pewnie w jego stronę, a na jej ustach błąkał się tajemniczy uśmiech. Pewnym siebie krokiem ruszyłam za nią na tyły budynku, rozglądając się dyskretnie wokół i będąc oczarowana widokiem, jaki zastałam.

Krajobraz wypełniały budynki prosto przeniesione z książki o starożytności – których szczerze mówiąc nie miałam przyjemności czytać, poza przeglądaniem zdjęć na historii czy angielskim. Tyle tylko, że wszystko wyglądało na całkiem nowe, a ich białe kolumny lśniły w słońcu, lekko mnie drażniąc. Uśmiech Ryana był podpowiedzią, że to nagłe natężenie światła to jego sprawka.

Niedaleko od nas grupka nastolatków grała w siatkówkę na piaszczystym boisku, a kilka (teraz mówię na serio) ludzi z kopytami zamiast nóg i owłosionymi zadkami rozmawiała z… drzewami? Na pewno jeden z nich to robił, bawiąc się włosami głowy wychylonej z konara drzewa.

Przerażające.

Spojrzeniem powróciłam na niewielkie jezioro, po którym pływały kajaki. Dostrzegłam również, że większość osób miała paskudne pomarańczowe T-shirty – które skojarzyły mi się z uniformem więziennym, w szczególności, że nie cierpię tego koloru.

Postanowiłam odwrócić wzrok i wbić go w werandę domu, bojąc się, że latające konie ze skrzydłami to jednak nie wytwór mojej wyobraźni. Zerknęłam na Ryana, którego profil był oświetlany przez promienie słoneczne i wpatrując się w niego, poczułam względem niego nagłą czułość.

Był słodki.

Oberwał za to w głowę.

— Za co to? — spytał zaskoczony, masując obolałą głowę.

— Nie wiem — skłamałam, a brew mi drgnęła.

Mierzyliśmy się złowrogim spojrzeniem, a w końcu rudzielec wybuchł śmiechem, zwracając tym uwagę obozowiczów, czego ja wolałabym uniknąć. Za zadanie najwidoczniej postawił sobie wkurzenie mnie na maska, ponieważ nagle objął mnie ramieniem i przyciągnął do swojej (ku mojemu zaskoczeniu) ciepłej piersi. Pomimo dzielących nas warstw ubrań w jego ramionach czułam się naga i obnażona, skrępowana, ale nie miałam w sobie aż tyle samozaparcia, aby odepchnąć go.

Ciepło jego ciała tuż przy moim powodowało, że mój żołądek zaczął robić salta, oddech stał się krótszy i urywany jak po maratonie, serce bębniło mi tak głośno, że słyszałam je jak dzwony kościelne. Poczułam również zaskakujące ciepło na moich policzkach, byłam zaskoczona reakcją swojego ciała na Ryana, kompletnie nie miałam pojęcia, co się dzieje.

— Jill… —  westchnął, przytulając mnie jeszcze bardziej do siebie, czułam jego nierówny oddech na swoim czole, a moje dłonie samoistnie powędrowały do jego piersi, lewa ułożyła się na jego sercu, przez co doskonale czułam jego bicie. — Jill…

Szept mojego imienia w jego ustach brzmiał niczym zaklęcie – dużo lepsze niż te Maggie – ale w tej chwili mój mózg koncentrował się tylko na nim, powoli jak w transie podniosłam głowę i spojrzałam wprost w jego dwukolorowe tęczówki.

To był błąd.

Czułam się jakbym właśnie została złapana w jakąś pułapkę, nie mogłam oderwać oczu od jego, które nieco pociemniały z nieznanych mi emocji, jego głowa zaczęła powoli schylać się w moją stronę. W jednej chwili zrozumiałam, o co chodzi, ale zamiast odepchnąć go i zagrozić kastracją, ja zacisnęłam swoje dłonie na jego bluzce i wbiłam spojrzenie w jego wargi, pragnąc poczuć je na swoich.

Och, jakże tego pragnęłam, to stało się w tej chwili, było najważniejsze na świecie, a gdy jego usta były już kilka centymetrów od moich, przymknęłam oczy, czekając na ten czuły dotyk…

— Jill! Ryan!

Jak oparzona odskoczyłam od chłopaka i wbiłam spojrzenie w Maggie, która z hukiem spadła z werandy. Zamrugałam zdezorientowana, ale czarnowłosa natychmiast podniosła się na równe nogi, uśmiechając się przepraszająco, za nią stał…

Najprawdziwszy w świecie Centaur.