Rozdział XII

"(...)Nie płacz, bo ci serduszko pęknie…(...)"

Moje życie od zawsze było nieco zbyt szalone, zbyt niebezpieczne i niezbyt normalne. Jednak w najśmielszych koszmarach nie przewidziałabym takiej sytuacji, w jakiej teraz się znalazłam. Rudzielec koło mnie wyglądał na niezwykle opanowanego i tylko osoba, która znała go na tyle dobrze jak ja mogła z całą pewnością rzec, że ten poważny wyraz twarzy oznacza tylko to, że jej właściwie chce ukryć wszem i obecnym swoje rozbawienie.

Skrzyżowałam ramiona na piersi, gdy chłodny podmuch powietrza owiał moją skórę, a wtedy mały czarno-biały nielot podreptał w naszą stronę, trzymając w dziobie nadal żywą rybę. Byłam pod nie lada wrażeniem, że nie wywalił się on lodzie, którym pokryta była podłoga, a wręcz utrzymuje równowagę, gdy zatrzymał się koło nas, jego czarne oczka jak paciorki przyjrzały się mojej twarzy, a później demonstracyjnie połkną rybę w całości.

— Masz słodkie zwierzątko — zauważył Ryan.

— Nie prosiłam o nie — warknęłam podnosząc buntowniczo podbródek do góry. — To samo zahodowało się  w tym pokoju — dodałam.

Ryan nie mógł już powstrzymać cisnącego się na usta uśmiechu i zaśmiał się cicho, a ja miałam wielką ochotę kopnąć go, aby tylko przestał zachowywać się jak głąb i pomógł mi pozbyć się tego denerwującego nielotnego ptaka z orszaku świętego Mikołaja.

— Z pewnością — powiedział z błyskiem w oku Rudzielec. — Twój ojciec miał z pewnością wspaniały pomysł, bo zamiast szczeniaczka, czy kociaka kupił ci…

— Ptaka z orszaku sań świętego Mikołaja — powiedziałam ze złością.

Ryan natychmiast przestał się uśmiechać i złapał mnie za ramiona kierując w swoją stronę tak, aby nasze twarze znalazły się naprzeciwko siebie. Poczułam się dość niezręcznie, gdy jego dwukolorowe tęczówki przyglądały mi się z niezwykłą jak na niego powagą na twarzy. Mimowolnie zadrżałam, gdy poczułam w nozdrzach zapach jego skóry (był to dziwna mieszanka zapachu kremu do opalania, miodu, pomarańczy oraz węgla – nigdy nie przypuszczałam, że jest taki zapach) i od razu zbeształam się za to w myślach.

— Pingwiny nie są kojarzone ze świętym Mikołajem — powiedział powoli Ryan. — Nie bądź większą ignorantką niż jesteś. — Nachmurzyłam się na te słowa. — Wystarczy już, że ignorujesz moje uczucia!

Po tych słowach niespodziewanie przyciągnął mnie do siebie i zacisnął swoje ramiona tak, że dłonie uwięzione miałam między naszymi ciałami, a on sam nie pozwalał mi się uwolnić z tego uścisku. Udało mi się jednak odchylić lekko głowę do tyłu, a gdy nasze oczy się ponownie spotykały tego dnia, a następnie kopnęłam nic niespodziewającego się Rudzielca w najczulszy męski punkt.

Ku mojemu zdumieniu on uśmiechnął się szeroko.

— Mam tam ochraniacz — wyjaśnił.

Mój poziom gniewu osiągnął wyższy stopień. Bo choć wydawało się, że wygrał tym razem, nie zamierzałam tak łatwo się poddać. Niestety niedane było mi spróbować jednego z wielu chwytów ulicy, których się nauczyłam, gdy niespodziewanie do mojego domku wszedł syn Tanatosa, z którym przyjaźniła się Maggie. Jego widok był tak niespodziewany, że wszelka chęć utarcia nosa Ryanowi wyleciała mi z głowy i tylko wielkimi jak drachmy oczami mogłam wgapiać się w Samaela.

— Długo ci to jeszcze zajmie? — Spytał z nutą zniecierpliwienia nowo przybyły. — Nie mam całego dnia na te twoje bzdury z córą Eola — dodał kiwając głową w moim kierunku.

To było jak policzek i już otwierałam usta, aby nawrzeszczeć na chłopaka przeklinając go kilkoma epitetami, którymi nie powstydziliby się ze znajomości marynarze, gdy nagle usta Ryana spoczęły na moich, skutecznie zamykając mi tym samym możliwości przedyskutowania złego zachowania Samaela.

Serce zabiło mi mocniej, oddech stał się nierówny, przez moje ciało przeszedł dreszcz przyjemności, a dłonie nagle zaczęły mi się pocić pomimo panującego w domu chłodu i mimowolnie zaplotłam je wokół szyi chłopaka. Nim jednak mogłam wczuć się całym sercem w ten niecodzienny pocałunek i przyznać, że naprawdę jego ciepłe a zarazem twarde usta są jeszcze lepsze niż ambrozja, chłopak oderwał swoje usta od moich i posłał mi szeroki uśmiech, cmokając mnie przy okazji lekko w mój nos, a następnie odwrócił się i wyszedł z domku.

Stałam jak sparaliżowana, a tuż obok mnie stał przyglądający mi się pingwin.

— Ryan! Ty idioto! — Wrzasnęłam na całe gardło i wypadłam z domku. — Zatłukę cię na kwaśne jabłko!

Kilku herosów przechodzących koło mnie, wysłało mi zaniepokojone spojrzenie i zaczęło umykać w przeciwnym kierunku, a ja nie dostrzegając nigdzie powodu swojej złości kopnęłam pierwszą rzecz, która była na mojej drodze, czyli jakiś durnowaty kamyk.

Przeklinając niczym marynarz wróciłam do swojego błękitnego domu trzaskając przy tym drzwiami wejściowymi z całej swojej siły i niemal powodując, że numerki na moich drzwiach z nich odleciały.

*          *          *

*Perspektywa Jill*

Bawiąc się czarna bransoletką, którą dostałam od rudzielca jeszcze raz od nowa analizowałam wszystkie jego ruchu, słowa i czyny. Miałam istny zamęt w swojej głowie, bo już sama nie wiedziałam, co mam myśleć o nim. Z jednej strony miałam ochotę walnąć go w głowę, wyzywając od największych idiotów, a z drugiej zarzucić mu ręce za szyję i nie puszczać już nigdy.

Poczułam dziwny ucisk w okolicy swojego serca i od razu przyłożyłam na nim dłoń, czując pod nią lekki rytm. Moja klatka piersiowa unosiła się i opadała, podnosiła i… tak w kółko, bo choć było to coś najnormalniejszego na świecie na mnie podziałało w uspakajający sposób. Zerknęłam z nagłym ożywieniem w stronę szafki z białymi półkami, zawaloną całkowicie przez książko, a która była dość wyraźna na granatowym tle ściany, zaczęłam zastanawiać się, co w takiej chwili robili ich bohaterowie w podobnych sytuacji.

Przymknęłam oczy, wiedząc, iż to uczucie jest niebezpieczne, niszczycielskie i choć daje dużo siły, odwagi i z uśmiechem pozwala iść przez świat to jej utrata rujnuje aż do samej duszy. Nigdy nie pozwalałam sobie na uczucie choćby w małym przybliżeniu do tego.

Jak najgorszego zła unikałam wszelkich ciepłych uczuć…

Miałam w głowie istny chaos!

Podniosłam się gwałtownie z łóżka, wpadając przy tym na siedzącego pingwina, który przyniósł ze sobą swoją miskę z napisem „Henryk” (jak mniemam mój kochany ojciec właśnie tak nazwał tego nielota – choć nie lot to złe określenie, bo ten pingwin używa wiatru mojego ojca i lata sobie na burzowej chmurze, który sypie śniegiem po całym domu) i przyglądał mi się swoimi czarnymi oczkami.

— Spadaj — warknęłam.

Ku mojemu szokowi, mały nielot rozpłakała się roniąc najprawdziwsze łzy, a ja poczułam się całkowicie zmieszana i jakbym właśnie pozbawiła małe dziecko wszelkich dziecięcych marzeń.

— Hej, nie płacz! — Zawołałam, powodując jeszcze większy płacz pingwina. — Przepraszam! Przepraszam! — Krzykiem próbowałam przebić jego głośnie wycie.

Jeżeli ktoś kiedykolwiek mówił mi, że pingwiny są spokojnymi nielotami…

Ten ktoś z całą pewnością kłamał!

*          ~          *          ~          *

*Perspektywa Maggie*

Siedząc na drewnianej huśtawce na niewielkim tarasie swojego domu, starałam się zastanowić, czemu Sammy ostatnio zachowywał się tak dziwacznie. Ziewnęłam szeroko, choć słońce było jeszcze wysoko na niebie, a następnie oparłam się plecami  o oparcie huśtawki, przy czym palcami lekko odepchnęłam się od powierzchni drewnianej podłogi tarasu, wprawiając ją w lekki ruch, a następnie położyłam je na niej, obejmując je ramionami i kładąc głowę na kolanach.

Wpatrując się w grających w piłkę nożną herosów (boisko do piłki nożne powstał przeze mnie i mojego brata, gdyż nieźle się wtedy pokłóciliśmy i w efekcie za naszym domem powstał ten oto plac), a lekkie błyski i niepokojące dźwięki dochodzące z domku ani trochę mnie nie dekoncentrowały.

Byłam smutna.

Czułam na swojej skórze nadchodzące zmiany i choć miałam wielką ochotę odwiedzić Rachel – naszą Wyrocznie Delficką, która zajmowała się przepowiadaniem przepowiedni (były one oczywiście w formie wiersza, który człowiek rozumie dopiero po wszystkim) i jako jedyna traktowała mnie w miarę normalnie, ale w końcu ta rudowłosa dziewczyna również była trochę dziwna.

— Magic! — Wydarł się znajomy głos.

Z niechęcią oderwałam wzrok od grupy dziesięciolatków grających w piłkę nożną i spojrzałam na swoją siostrę, która stała w progu drzwi ze skwaszoną miną, jakby ktoś właśnie pobrudził jej ukochany fotel (a co było niemożliwe przez zaklęcia, jakie na niego rzuciła). Przyglądałam się chwilę dziewczynie o naturalnych „truskawkowych” blond włosach, natomiast jej dziwne beżowe tęczówki wpatrywały się we mnie wrogo.

— Coś nie tak Amira? — Spytałam cicho.

— Dziwak do ciebie — oznajmiła nagle z obojętnością. — Prosiłabym jednak, aby nigdy, NIGDY więcej nie przynosił tych śmierdzących kwiatów!

Amira była dziwną osobą (jak wszystkie dzieci Hekate), ale niewiele osób może równać się z tym, że mają taką fanaberię jak ona. Bo kto normalny uważa róże za śmierdzące i brzydkie kwiaty? Właściwie ostatnio zauważyłam, że w swoim pokoju trzymała bukiet mleczy – podejrzewam również, że nie z powodu nagłego zamiłowania do roślin.

Podniosłam się raptownie, zapominając o tym, gdzie trzymałam nogi, a to spowodowało, ze z hukiem poleciałam do przodu, przy czym moje nogi nadal leżały na huśtawce, która wprawiłam w nagły ruch i zdecydowanie dorobiłam się nowych siniaków na nich.

Moja siostra słowem nie odezwała się na mój spektakularny spektakl, nawet wtedy, gdy próbując się podnieś oberwałam huśtawką w głowę i znów leżałam na brzuchu, jęcząc z bólu. W takiej właśnie pozycji znalazł mnie mój gość, przychodząc do mnie i zapewne tracąc cierpliwość.

W chwili, gdy ujrzałam poważną minę syna Tanatosa z bukietem kwiatów i bombonierką w kształcie serca, łzy pojawiły się w moich oczach i tym razem nie było to spowodowane moim wypadkiem, a tym, że mój przyjaciel właśnie się w kimś zakocha i zapewne poprosi mnie o pomoc w zdobyciu serca dziewczyny, której automatycznie zaczęłam darzyć niechęcią.

Strach i ból ścisnął mi serce.

Zdałam sobie wówczas sprawę, że go kocham.

— Nienawidzę cię! — Wydarłam się.

Niespodziewanie podniosłam się na równe nogi i nim zdegustowana Amira, czy zaskoczony Samael mogli cokolwiek zrobić, ja zręcznie przeskoczyłam przez barierkę tarasu (ku swojemu zdziwieniu nic sobie przy tym nie łamiąc) i ze łzami bólu pobiegłam w stronę domku Jillian.

*          ~          *          ~          *

*Perspektywa Ryana*

Marszcząc brwi, czytałem przepis, który właśnie podarował mi Will, zastanawiając się przy okazji, czy smakowałby on mojej ukochanej Jill. Podniosłem wzrok znad zapisanej niebieskiej kartki w kratkę i dostrzegłem, że Will oparł łokieć o mój ukochany blat i pomijając to, że zajął miejsce mojej Jill, to na dodatek oparł podbródek o dłoń i wydawał się całkowicie nieobecny.

Już miałem zrobić mu jakiś kawał (a dokładniej mówiąc zastanawiałem się nad różnymi możliwościami), gdy nagle drzwi od mojej kuchni huknęły o ścianę, a ponieważ byłem pewien, że Jill po naszym ostatnim razie prędzej przyznałaby się, że nie potrafi strzelać z łuku, niż przyszła tutaj… więc widok syna Tanatosa nie był dla mnie większym zaskoczeniem.

— Wydaje mi się, że ta kuchnia kiedyś stanie się miejscem posiedzeń — orzekł Will, który nadal wyglądał na zamyślonego. — Czemu mnie to nie dziwi?

Zignorowałem jego pytanie i podniosłem jedną brew, gdy Samael przemierzył dzielącą nasz przestrzeń i wepchnął mi tuzin czerwonych róż i bombonierę powodując, że kilka łodyg się połamało, a ja nie mogłem opanować szoku, gdyż tego momentu naprawdę nie przewidziałem i było to naprawdę przerażające. Czyżby tak właśnie żyli zwykli ludzie, nie mając pojęcia, co za chwile się wydarzy?

Jakoś nie dziwiło mnie, że ten sposób życia podoba się Jill, ale ja… naprawdę cieszyłem się, że mam swoje wizję, bo bez nich wydaje mi się, że nie umiałbym funkcjonować.

— Ona uciekła! Uciekła! Powiedziała, że mnie nienawidzi! — warknął, czerwieniąc się ze złości Samael. — A ty — pchnął mnie w pierś swoim palcem wskazującym — masz to naprawić! — syknął

Otworzyłem usta, aby jakoś zmniejszyć złość Samaela, ale ten już wyparował z kuchni trzaskając ponownie drzwiami. Zamrugałaem oczami starając się pojąć, co przed chwilą się wydarzyło, aż usłyszałem śmiech Willa, blondwłosy chłopak wręcz leżał na moim blacie i o mało nie rozpłakał się z nagłego napadu śmiechu.

— Z czego się śmiejesz? — Spytałem lekko podirytowany.

— Bo Magic jest z pewnością u Jill — zawołał Will zmywając się równocześnie z kuchni.

O cholera…

*          ~          *          ~          *

*Perspektywa Jill*

Nagłe przybycie rozpłakanej Maggie do mojego domku wprawił w ruch mój instynkt opiekuńczy, o którym istnieniu nie miałam pojęcia. Kogo widok rozpłakanej i zasmarkanej słodkiej czarnowłosej dziewczyny w (jak zwykle) niebieskiej garderobie (jeansach i T-shircie) nie wprawiłby w taki stan?

Naturalnie mój pingwin o imieniu Henryk siedział sobie na swojej białej chmurce latając nade mną jakbym została przeklęta przez wiedźmę i zmuszona była do wiecznej śnieżycy. Bynajmniej taki widok nie zszokował Maggie, która bez słowa rzuciła się w moje ramiona rycząc mi w moją czarną bluzę z ćwiekami, a która bez wątpienia po tym będzie nadawać się do wyrzucenia.

Skrzywiłam się z powodu swoich myśli, bo w tej chwili ważniejsze było samopoczucie Maggie, która wielokrotnie niemal nie niszczyła świata, ale jeszcze nigdy nie spotkałam się z tak wielkim lamentem z jej strony, wręcz zanosiła się płaczem.

— Nie płacz, bo ci serduszko pęknie… — mruknęłam odruchowo ciepłym i cichym głosem.

Znieruchomiała i odsunęła się ode mnie.

Obydwie wpatrywałyśmy się z tak samo wymalowanym szokiem na twarzy, że takie słowa wypadły z moich ust, a przy okazji próbowałam przypomnieć sobie, gdzie ostatnim razem je usłyszałam i wtedy w moich wspomnieniach zamigotała postać kobiety o ciepłym lekko chropowatym głosem, którym oznaczały się osoby, które wypalały zdecydowanie za dużo papierosów, a miłość w jej głosie była wręcz wyczuwalna tak samo jak w jej bursztynowych tęczówkach.

— Jill… dobrze się czujesz?

Westchnęłam, bo przynajmniej udało mi się uspokoić Maggie.

— Sama nie wiem — wyznałam zgodnie z prawdą. — Chyba zaczynam popadać w depresję — mruknęłam.

Nagle twarz Maggie się rozpromieniła, a jej szeroki uśmiech był wręcz zaraźliwy, ale nie odwzajemniłam go tylko spojrzałam mniej wrogo na nią i czekałam na jej wyjaśnienia, czemu nagle wygląda tak jak Ryan, gdy…

Potrząsnęłam głową wściekła, że moje myśli w tej chwili biegną tylko w jedną stronę.

— Dzisiaj wieczorem do Obozu mają przybyć łowczynie Artemidy — wyjaśniła pełna entuzjazmu Maggie. — Jak zwykle odbędzie się walka o sztandar i..

Nagle Maggie przerwała, a na jej twarzy pojawiła się rozpacz i tyle było po jej wielkiej radości z powodu odwiedzin łowczyń. Na nowo w jej oczy się zaszkliły i stanęły w nich łzy, aby po chwili popłynąć nową porcja po jej zarumienionych od niedawnej ekscytacji policzkach.

Rzuciła się na mnie z godną wojownika szybkością i nie pozwalając mi się uwolnić ryczała w moją bluzę jak mała dziewczynka. Niestety objęła mnie za ramiona, więc nie mogłam jej również objąć, na ojej twarzy pojawiło się zrezygnowanie.

*          *          *

Jakiś czas później przyszedł Ryan.

Jego widok całkowicie mnie zaskoczył. Nie spodziewałam się, że rudzielec odważy się tutaj przyjść po tym jak mnie pocałował – z zaskoczenia!

Wstyd się przyznać, ale jakoś szczególnie nie byłam na niego wściekła, a jedynie lekko zaskoczona i znów poczułam to dziwne ciepło promieniujące od środka. Widok przygnębionego rudzielca był dziwnie bolesny, a swoje dłonie schował do kieszeni i stojąc przede mną z opuszczoną głową wymamrotał:

— Mogę pogadać z Maggie?

Zmrużyłam oczy i stanęłam rozkrokiem w progu drzwi, krzyżując przy okazji ramiona na piersi. Wpatrywałam się w niego, jakbym chciała wyczytać jego najskrytsze myśli, aż do czasu, gdy i on podniósł swoją głowę, a wtedy lekko zatonęłam w jego dwukolorowych tęczówkach.

Dech zaparło mi w piersi, w głowie się zakręci od natłoku odczuć.

Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że Ryan tępo się we mnie wpatruje i chce spotkać się z inną dziewczyną, traktując mnie jak służącą. Złość zagotowała się we mnie jak nagły podmuch powietrza, który poruszył włosami rudzielca. Spojrzał niespokojnie za siebie, a później zerknął na moje zaciśnięte w pięści dłonie i podniósł jedną brew do góry.

— Jesteś zazdrosna? — Nutka samozadowolenia pojawiła się w jego głosie. — Nie masz, czego się obawiać, moje serce należy tylko do ciebie!

Prychnęłam, a moja irracjonalna złość lekko zmalała.

— Nic mnie to nie obchodzi!

— Me serce krwawi od twych kłamstw — stwierdził z szerokim uśmiechem. — Jak możesz krzywdzić kogoś tak przystojnego, niesamowitego i oddanego swej jedynej miłości?

W odpowiedzi skrzywiłam się i cofnęłam o krok, a rudzielec biorąc to za zaproszenie ruszył z szerokim uśmiechem do przodu i w tej samej chwili zderzył się z drzwiami. Jęknął cicho, a ja uśmiechnęłam się podnosząc jeden kącik swoich ust.

— Kocham cię Złośnico! — Wrzasnął Ryan zza zamkniętych drzwi.

*          ~          *          ~          *

*Perspektywa Maggie*

Okazało się, że Jillian uwielbia pianki.

Niby nic nieznaczące odkrycie, gdyby nie to, że syn Hefajstosa – Leo – pilnował, aby każdy dostał po równo, a Jillian dość nieumiejętnie zaczęła być niezwykle uprzejma i niemal powiedziała „Proszę”, aby dostać nieco więcej owych łakoci.

Czasami zachowanie Jillian naprawdę wskazywało, ze dziewczyna ma tylko piętnaście lat. Bo jakby, choć w tej chwili, cała jej stanowczość i wrogość zniknęły, gdy niemal (bo jednak się nie śmiała, a jedynie lekko podnosiła kącik swoich ust) się uśmiechała, a nawet żartowała, choć jej drażnienie się z innymi można by wziąć, jako najprawdziwszą groźbę.

Nie znałam Jillian, a przynajmniej nie tak dobrze jakbym chciała, ale przez ten czas odkryłam, że wiele osób odtrąca od siebie. Wybudowała wokół mur, mający na celu chronić ją, ale niestety nie wiedziałam, przed czym, choć miałam cichą nadzieje, że kiedyś mi to zdradzi, w końcu każdy z nas miał mroczne sekrety, a ja wiedziałam doskonale, jakie to uczucie.

Mimowolnie przypomniało mi się moje dzieciństwo.

Zadrżałam z przerażenia, a następnie spojrzałam w niebo na migocące na granatowym tle gwiazdy. Dzisiaj widok był bezchmurny i jakoś dziwnie pogrążył mnie w transie, westchnęłam, gdy letni wiatr owiał moją skórę. Naprawdę cieszyłam się tym, że lata w obozie trwa przez cały rok, bo choć coś tam popsułam i teraz na zawsze jest tu ciepło to ten jeden wypadek jakoś mnie nie zdołował.

Niespodziewanie poczułam koło siebie ruch i gdy odwróciłam głowę w kierunku osoby, która postanowiła usiąść koło mnie na powalonej kłodzie, leżącej niedaleko ogniska, miałam nadzieje, że okaże się nią Jillian, która skończyła już sprzeczać się z Leonem o tym, dlaczego jej należy się więcej pianek niż innym obozowiczom (a naprawdę znalazła ku temu argumenty!).

Pierwsze, co podpowiadało mi, że to nie Jillian była mroczna aura otaczającego mojego towarzysza i zanim spojrzałam na niego, wyczułam lekki zapach róż, co mnie zmyliło, ale gdy spojrzałam na poważny wyraz twarzy syna Tanatosa, u którego oczach kryło się przerażenie poczułam dziwny ucisk w sercu, zwłaszcza, że lewą dłoń wyciągnął w moim kierunku podając mi w ten sposób śliczną czarną róże, a co było niesamowite, bo nigdy takiej nie spotkałam.

Ostrożnie wzięłam w dłoń oferowany mi kwiat i zachichotałam cicho, gdy poczułam jego ciężar. Nie maiłam pojęcia, jakim cudem Samael skonstruował róże z czarnego szkła, która pachniała jak cały tuzin róż, ale byłam szczerze oczarowana, choć z niepewnością spojrzałam w jego miodowe oczy.

Zlustrowałam go wzrokiem, od jego czarnych włosów, które jak zwykle zmieniły swoją barwę wraz ze zmiana pory dnia, na jego miodowe oczy, zaciśniętą szczękę, która była wyraźnie podkreślona przez jego ostre rysy, a nawet spojrzałam na jego czarny podkoszulek z naddrukiem czerwonego (wydał mi się w nieco krwawy) kolorze i z czarnymi dodatkami w środku, które tworzyły coś na kształt stojącego rycerza z mieczem. Srebrny napis wchodził na skrzydła smoka i głosiły napis: „Dragon Age: Inkwizycja”.

Wpatrywałam się w ten napis, jakby miał mi od odpowiedzieć na wszystkie dręczone mnie pytania, nie miałam odwagi znów spojrzeć w miodowe oczy Samaela i dowiedzieć się prawdy, ale jak sama Jill mi doradziła: „nie powinnaś uciekać, a wręcz stawić czoła problemom”. Czasami córka Eola mnie przerażała z tym, jak dobrze radzi sobie w życiu – w przeciwieństwie do mnie.

— Maggie… — wyszeptał moje imię i zamilkł. — To dla ciebie — wyjąkał cicho.

Zamrugałam, gdy oczy mi zwilgotniały i powoli podniosłam głowę do góry, ktoś właśnie rozpalił ognisko i płomień ogrzał mnie w lewy bok twarzy, ale ja byłam urzeczona tym, jak nowy kąt światła zmienił całe oblicze syna Tanatosa, a raczej jego słowa. Ta chwila wydała mi się niezwykle intymna i wydawała się burzyć moje wszystkie wątpliwości.

— Dla mnie? — Szepnęłam cicho i zacisnęłam mocniej dłoń na ciepłej od mojej dłoni łodydze róży. — Ja… — zawahałam się i biorąc głęboki oddech, przymknęłam oczy i wykrztusiłam: — Kocham cię.

Nastała dziwna cisza, bo choć wokół nas trwały w najlepsze kilkanaście rozmów, a z tego wszystkiego można było usłyszeć wrzaski Jillian, która znów wydzierała się na Ryana, jak również skarżyła się (chyba) Chejronowi, że Leo nie dał jej pianek. Czy choćby taki Leo, który właśnie tłukł swoim młotkiem, którym walił jakiś stolik i wkurzał tym samym Drew, a która żaliła się na to swojej nowej przyjaciółce Lunie, a ta z kolei mamrotała coś pod nosem po łacinie, a co jej przyjaciółka kompletnie ignorowała (a były to przekleństwa różnego rodzaju).

Dla mnie ten cały chaos nie istniał, a jedynie siedzący koło mnie mój najlepszy przyjaciel.

Wzdychając cicho otworzyłam oczy, aby zobaczyć rysującą się ulgę na twarzy Samaela.

— Też cię kocham Czarodziejko — szepnął.

Euforia nagle opanowała całe moje ciało, moja radość była przeogromna i po prostu rzuciłam się na szyję mojemu przyjacielowi z dzieciństwa, ale… skoro wyznaliśmy sobie miłość, kim teraz byliśmy? Parą? Nie chodziliśmy na randki…

Pozbyłam się swoich wątpliwości, gdy silne ramiona Samaela objęły mnie i przycisnęły do jego ciała jeszcze mocniej. Zarumieniłam się wściekle, gdy posadził mnie na swoich kolanach i na nic zdało się moje wiercenie i próby ucieczki z jego objęć.

- Gdy udało mi się ciebie złapać Czarodziejko, już cię nie wypuszczę – oznajmił chłodno, ale z błyskiem ciepła w swoich miodowych oczach, ale nagle zmarszczył brwi. – Nie rozumiem tylko, czemu uciekłaś, gdy chciałem dać ci róże i czekoladki – wyznał.

Zachichotałam i schowałam twarz w jego ramieniu.

Byłam zbyt szczęśliwa, aby wyznać, że wtedy myślałam, że zakochał się w dziewczynie, ale nie byłabym sobą, gdybym nie zaczęła mu chaotyczny sposób wyjaśniać, że od dawna go kochałam, ale wtedy zdałam sobie z tego sprawę, jak również, że namówiłam Jillian, aby pobiła jego nową dziewczynę, a ta ostatnia kwestia niezbyt spodobała się synowi Tanatosa.

*          ~          *          ~          *

Annabeth opadła bezwładnie na ziemię, a nad nią pochylał się wysoki mężczyzna odziany w czarne szaty. Westchnął i narzucił na swoje złote włosy kaptur, skrywając w mroku rysy swojej twarzy. Następnie odwrócił się w stronę przerażonej Rachel, która z kneblem w buzi i związanymi kończynami próbowała uciec jakoś z domku Ateny, ale mężczyzna nie przejął się zbyt jej próbami, a jedynie podszedł i nachylił się nad nią.

— Spójrz na mnie — rozkazał i złapał w dłoń jej twarz, ściskając na tyle mocno, aby pozostawić na jej skórze czerwone ślady po jego palcach. — Wyrocznio Delficka, chce poznać przepowiednie — rozkazał.

Rachel, rudowłosa dziewczyna z masą piegów, spojrzała na niego iskrzącymi się szmaragdowymi oczami, w których kryła się pogarda dla jego osoby. Bez wątpienia była nie tylko przerażona sytuacją, zaniepokojona o Annabeth, ale również wściekła na bezimiennego mężczyznę.

— Pseudologos.

Usłyszawszy kobiecy głos, Rachel odetchnęła cicho z ulgą i przymknęła na chwile oczy, a następnie zamrugała zaskoczona na widok kobiety, która oparła się swobodnie o jedną ze ścian niewielkiego pokoiku należącym do nieprzytomnej blondynki.

— Czemu opuściłeś ciało Annabeth?

Mężczyzna zignorował kobietę za swoimi plecami i dalej wwiercał spojrzenie w Rachel.

— Chciałem sprawdzić, czy mogę ją zmusić do pomocy, ale jest chroniona — skrzywił się lekko na własne słowa. — Gdy jestem w swoim ciele mam więcej mocy — wyjaśnił.

Westchnął cicho, a następnie podniósł się na równe nogi i spojrzał na kobietę, którą skrywał cień kąta pokoju. Padające światło księżycowe niewiele pomogło w oświetleniu ciemnego pokoju, ale nikt w tej chwili z dwójki bogów się tym nie przejął.

— Będziesz musiała ją zabrać — stwierdził Pseudologos.

— Oczywiście — natychmiast przytaknęła kobieta. — Nie chcemy, aby wypaplała prawdę, bo w końcu ktoś tutaj była aż tak głupi, że…

— Wystarczy Apate! — Warknął mężczyzna.

Mamrocząc pod nosem podszedł do nieprzytomnej blondynki, która wydawała się pogrążona w głębokim śnie, a następnie zmieniając się w gęstą czarną mgiełkę wniknął w ciało nieprzytomnej dziewczyny. Dokładniej mówiąc wyglądało to jakby całej jej ciało zostało nagle otulone tą tajemniczą mgiełką, a następnie dziewczyna otworzyła oczy, które przerażały swoją bezdenną ciemnością i kilkakrotnie mrugnęła, aby zwyczajny szary kolor tęczówek znów się pojawił.

— Musiałeś robić takie przedstawienie? — Spytała podirytowana Apate.

Pseudologos w odpowiedzi uśmiechnął się tajemniczo.

Następnie obydwoje spojrzeli na przerażoną rudowłosą dziewczynę, a następnie Apate podeszła do niej żwawym krokiem i przerzucając sobie przez ramię wiercącą się dziewczynę ruszyła w stronę wyjścia z domku. W końcu nie mogła teleportować się z tego miejsca, bo wtedy Dionizos dowiedziałby się o jej obecności. To było naprawdę wielkie utrudzenie, gdy Moros i Pseudologos będą zmuszeni zniwelować swoją moc przed dyrektorem obozu, aby móc bezpiecznie się tutaj rozglądać w poszukiwaniu Puszki.

— Uważaj na nią Apate — rozkazał męski głos wydobywający się z ust Annabeth.

— Spokojnie — odparła dziewczyna. — Obydwie świetnie się będziemy bawić, prawda?

W odpowiedzi łzy stanęły w oczach porwanej dziewczyny, która już nie próbowała ich powstrzymywać.

______________________________________________________________________

Od razu zacznę od tego, że nie udało mi się sprawdzić porządnie teksu, bo jeszcze dzisiaj go skończyłam i od razu dodaje - jak obiecałam! Dlatego przepraszam za błędy, które mogą pojawić się w trakcie czytania :(

Podejrzewam, że od następnego rozdziału zacznie się akcja z poszukiwaniem Puszki Pandory - a co wiąże się z opuszczeniem obozu i podróż po świecie, walkę z potworami itp.

W tym rozdziale dochodzi do pewnych rewolucji :D 

No i w poprzednim rozdziale zapomniałam wspomnieć o pewnej czytelniczce, która była na tyle miła, że podesłała mi przepiękny rysunek Ryana, jestem jej za to wdzięczna i przepraszam, że poprzednio zapomniałam o tym wspomnieć. Dziękuje Oli Birut za ten rysunek:

Pozdrawiam i dziękuje wszystkim za tyle cudownych i wspaniałych komentarzy!