Dodatek Walentynkowy - dwadzieścia lat później...

Witam wszystkich! Udało mi się napisać ten dodatek, choć kilkakrotnie zmieniałam jego treść, w końcu stanęło na czymś takim. Szczerze nie miałam wielkiego pomysłu, o czym mogłabym pisać, więc... To jest również, tak jakby, zapowiedź kolejnej części mojego opowiadania, która będzie opowiadała o dzieciach moich bohaterów.

Oczywiście: "ten dodatek nie ma większego wpływu na treść opowiadania" - ale mam nadzieje, że wam się spodoba.

Dodam również, że do końcówki mojego dodatku, zostali wciągnięci bohaterowie Puck z jej BLOGA, którego oczywiście polecam. Sama w końcu dodała pewien dodatek, przy którym obie pracowaliśmy (wyznaje bez bicia, że ona więcej się nad nim pomęczyła), więc oto on --> KLIK.

Nowe postacie:

Niamh (Nya) - jest córką Ryana i Jillian,

Anthony (Tony) – jest synem Samaela i Maggie

Gaeth – jest synem Ryana i Jillian 

James Jackson - jest synem Percy'ego i Annabeth, stworzona postać przez Puck

Elizabeth Watters - jest córką Apolla i głowną bohaterką opowiadania Puck

Zapraszam do czytania:

 

Dwadzieścia lat później…

Różowowłosa dziewczyna stała samotnie przed swoim gimnazjum, opierała się o poręcz przy schodach, spoglądając z niezwykłym zainteresowaniem na swoje różowe trampki, które naprawdę kochała. W domu miała jeszcze kilka podobnych butów tego koloru, właściwie cała jej garderoba była w tymże kolorze.

Poprawiła kilka niesfornych różowych kosmyków, które wymknęły jej się spod ciasnego koka i znów zerknęła w stronę białych, zamkniętych drzwi od szkoły. W wąskiej szybie w nich, było widać, jak dozorca w rytmu muzyki, myje podłogę swoim mopem. Jej szare oczy, z uwagą przyglądały się każdemu ruchowi mężczyzny w szarym uniformie, który w uszach wetknięte miał czarne słuchawki, ignorując dzięki temu wszystko wokół niego.

Westchnęła cicho wprawiając w ruch swoje kosmyki, które na powrót spadły jej na twarzy. Podirytowana, spojrzała w stronę bezchmurnego nieba, a czując ciepłe promienie słoneczne na swojej skórze, przymknęła oczy, czując jednocześnie lekki niepokój i skurcz w brzuchu.

— Nya? — Usłyszała zdziwiony męski głos.

To było to, na co właśnie czekała, więc czym prędzej otworzyła oczy, w których zabłysły iskierki radości i spojrzała, na stojącego przed nią wysokiego chłopaka. Był naprawdę wysoki i mimo swojego ubioru typowego kujona, miał naprawdę szerokie barki, do których uwielbiała się przytulać.

Przyjrzała się jego czarnym loczkom, które okładały jego twarz, sprawiając, że wyglądał niezwykle uroczo z tym swoim poważnym wyrazem twarzy i spokojnymi miodowymi oczami. Mimowolnie westchnęła z zachwytu nad jego surową twarzą. Miałą wielką ochotę już teraz rzucić się mu na szyję i całować, całować i jeszcze raz całować.

— Co ty tutaj robisz?

Otrząsając się ze niedalekich planów, nie mogła już dłużej panować nad swoją radością, więc prostując szeroko ramiona z piskiem zachwytu rzuciła się w jego stronę. Krzycząc:

— Tony!

W ostatniej chwili chłopak zdążył ją łapać, ratując ją przed nieuchronnym upadkiem i wypuszczając z ramion teczki z dokumentami. Bo jako przewodniczący samorządu uczniowskiego miał bardzo dużo pracy w szkole przed walentynkową imprezą w ten sobotni wieczór, którą szkoła urządzała, a o czym dowiedziała się Nya i właśnie, dlatego, już od pół godziny czekała na niego.

Delikatnie, acz stanowczo odsunął od siebie dziewczynę, mrużąc podejrzliwie oczy, ale ona nie przejęła się jego chłodem, a jej entuzjazm zmów urósł na potęgę. Szybko sięgnęła do swojego (oczywiście) różowego plecaka z białym kotem z czerwoną kokardą na uchu i w takim samym kolorze sukienkę oraz z wielkim czarno-białym napisem „Hello Kitty”.

Szybko otworzyła go i wyciągnęła stamtąd nieco pognieciony brązowy pakunek, a następnie wcisnęła go w chłopakowi w ramiona, a który wziął go z niepewnością wymalowaną na twarzy. Różowowłosa uśmiechnęła się szeroko, jakby przygotowana na taką jego reakcję, a następnie szczerząc swoje idealnie, proste, białe ząbki w uśmiech, czekała z niecierpliwieniem wypisanym w oczach, na reakcję jej towarzysza.

— Co kombinujesz? — spytał podejrzliwie chłopak, przyglądając się jej uważnie. — Znów dajesz mi jakieś pozostałości po zmarłych herosach? Może to znów jakiś dziwny robot, a może różowa żaba? — spytał i szybko dodał: — nawet nie chce wiedzieć skąd ją wtedy wytrzasnęłaś.

W odpowiedzi zaśmiała się radośnie, a jej szare oczy zmrużyły się ze szczęścia, aby następnie przygryzając dolną wargę, potrząsnęła ona przecząco głową. Po chwili zamrugała, jakby sobie o czymś przypominając i nim, chłopak zdążył otworzyć prezent, krzyknęła nagle:

— Napisałam dla ciebie piosenkę! Mój kochany dziadziuś mi w tym pomógł! Zaczyna się chyba od… Apollo jest boski, a…

— Wystarczy — jęknął chłopak opuszczając załamany głowę. – Błagam Nya powiedz, czemu mnie prześladujesz?

Sapnęła zaskoczona, jego dziwnym pytaniem i przyjrzała się mu badawczo, marszcząc lekko brwi, a widząc bezradność na jego twarzy szybko się uśmiechnęła i machnęła lekceważąco ręką mówiąc:

— Jak to, dlaczego? To chyba oczywiste!

— Nie dla mnie — burknął nieco oburzony chłopak.

— Kocham cię i chce zdobyć twoje serce! — krzyknęła bez skrępowania Nya. — Tatuś mówił, że kobiety powinny używać swoich wrodzonych sztuczek uwodzenia…

— A co na to twoja matka? — spytał ponuro chłopak.

Zapewne chłopak chciał uprzytomnić dziewczynę, że jej matka przez długi czas odtrącała swojego ojca, a który (jak mówili wszyscy herosi) latał za nią wszędzie i rozpowiadał dziwne plotki. Marszcząc brwi Nya starała się, przypomnieć sobie ową scenę, gdy ojciec daje jej rady, jak zwrócić na siebie uwagę swojego wybranka serca, a którym miał zostać Tony, bo odkąd skończyła sześć lat, skradł on jej serce. No, a wizja, jaką miała trzy lata temu była potwierdzeniem tego, że są sobie przeznaczeni!

— Chyba w końcu uderzyła ojca w głowę, ale moja mama często tak robi, a później robią te wyuzdane rzeczy w…

— Błagam — jęknął przerażony chłopak. — Nie chce wiedzieć, co wujek Ryan i ciotka Jillian robią między sobą — wyznał, a jego policzki lekko się zarumieniły.

Następnie spojrzał na pakunek, który niedawno dostał od dziewczyny, a ona z wielką uwagą śledziła, każdy jego ruch, czując, jak ogarnia ją coraz większa trema. Uważnie obserwowała każdy, choćby najmniejszy ruch mięśni na jego twarzy, całą uwagę skupiła na nim, bo nie musiała wiedzieć, co znajduje się w jej prezencie.

Uśmiech, jaki pojawił się na twarzy chłopaka, był dla niej jednym z najpiękniejszych prezentów na całym świecie, a gdy poniósł głowę do góry i spojrzał w jej oczy, oznajmił z nutką rozbawienia w głosie:

— Czy to nie chłopak powinien się o to pytać?

Nie takiej odpowiedzi oczekiwała i nieco wydęła policzki z oburzenia. Przełożyła ciężar jednej nogi na drugą i skrzyżowała ramiona na piersi, aby następnie wypuścić ze świstem powietrze z ust, opuścić dłonie i szeroko się uśmiechnąć.

— Gdybym czekała na ciebie, robiłabym to do śmierci, a ja chce mieć dzieci — oznajmiła zgodnie z prawdą. — Od trzech lat planuje nasz ślub, a ty nawet nie zorientowałeś się, gdy pytałam się ciebie, czy wolisz ślub na plaży, czy spadając ze spadochronów, bo mówiłeś, że wolisz tradycyjny ślub! Myślałam, że wtedy się zorientowałeś, więc już zaczęłam zapraszać gości na ślub, ale mój brat oskarżył mnie, abym nie zabawiała się w plotki jak ojciec! — Wyjaśniła z lekkim oburzeniem dziewczyna.

Chłopak roześmiał się i znów zerknął na brązowe ciastko w kształcie serca, z białym lukrem i różowym napisem „Będziesz moim chłopakiem?”, a następnie przygarnął ramionami dziewczynę do swojej piersi, a co sprawiło, że Nya od razu zarzuciła mu ramiona na szyję i zaczęła piszczeć z radości, co nieco ostudziło jego zapęd i szybko ja od siebie odsunął.

— Tak, będę twoim chłopakiem — wyznał z nie małym rozbawienie.

*          *          *

— Udało się! — Oznajmił nagle Ryan.

Jego towarzyszka drgnęła i rzucając mu szybkie spojrzenie znad książki, zobaczyła, że jej mąż przestał zajmować się wgapianiem bezmyślnie w ścianę (a robił to od dobrej godziny), aby teraz skakać po całym pokoju, jak wtedy, gdy powiedziała, że go kocha. Ona zaś, wykorzystując moment jego spokoju (a jako, że dawno nie miała czasu dla siebie, bo jej szanowny małżonek latał za nią wszędzie i było to nieco drażniące), postanowiła tym razem nie przejmować się jego wizjami.

Z niezadowoleniem znów podniosła książkę starając się skupić na jej treści i ignorując swojego towarzysza, który siadając koło niej wprawił w lekki ruch materac kanapy.

W odpowiedzi – nie odrywając wzroku od tekstu – walnęła go łokciem w żebra, co równało się z cichym jękiem mężczyzny.

— Jill — zawołał jękliwie, chcąc zwrócić na siebie jej uwagę. — Jillian!

Wzdychając ciężko, z niechęcią odłożyła ona swoją ukochaną książkę i spojrzała z wyrzutem na męża, ale ten nie wydawał się być zżerany przez wyrzuty sumienia, a wręcz wykorzystał ten moment i złożył jej na ustach pocałunek, jednak ona odepchnęła się od niego dłońmi i z nieufnością w głosie, spytała:

— Czego chcesz?

— Nasza kochana córeczka dopięła swego – oznajmił z zadowoleniem mężczyzna. — Niedługo spotkamy się z Maggie i Samaelem, aby planować ślub naszych dzieci — dodał.

Jill jęknęła i zdała sobie sprawę, że dzisiaj jest czternasty luty, dzień zakochanych, a co znaczyło, że na prośbę swoich dzieci, powinna zaabsorbować ich ojca na tyle, aby nie planował od razu ich ślubów, a co obecnie niezbyt dobrze jej wychodziło.

Próbowała wstać z kanapy, aby zacząć kolejną z ich sprzeczek, ale Ryan złapał ją w tali, gdy się podnosiła i posadził na swoich kolanach, ignorując jej syk złości i uśmiechnął się szeroko, a następnie zaczął całować ją po szyi. Rozzłoszczona takim zachowaniem Jill starała się odsunąć od swojego męża, ale było to równe z próbą przesunięcia skały.

Czasami miała go serdecznie dość.

— Ile razy mam ci powtarzać, abyś zostawił swoje dzieci w spokoju! — krzyknęła rozjuszona Jill. — Nie dość, że co najmniej raz w tygodniu mówisz naszemu synowi, za którą panienkę powinien się wziąć, aby w końcu dać ci wnuki to teraz jeszcze szpiegujesz swoje drugie dziecko?

W odpowiedzi usłyszała śmiech swojego małżonka, a ciepło jego oddechu owiało jej szyję, łaskocząc w przyjemnej pieszczocie, przestała już oszukiwać samą siebie i nie starała się już odsunąć od męża, choć jej złość nadal trwała.

— Czy przypominasz sobie, że TWÓJ syn lubi podrywać wszystko, co ma długie nogi i sypiać z tymi bezmyślnymi dziewczynami, aby następnego dnia nie pamiętać nawet ich imienia?         

— No tak, ale…

— Czy mam ci przypomnieć o tych wszystkich listach miłosnych do niego? O tych bezwstydnych dziewczynach, które zakradają się w nocy do naszego domu?

Ryan rzucił Jill spojrzenie zbitego psiaka, ale ona nie zamierzała skończyć swojego monologu, bo gdy raz zaczęła nie ma mowy, aby tak szybko skończyła dopóki nie wyrzuci z siebie wszystkiego.

— Dobra — burknął z niezadowoleniem. — Gaeth jest łamaczem kobiecych serc, ale on jeszcze nie spotkał odpowiedniej kobiety! Wtedy się zakocha tak samo, jak…

— Nie — burknęła Jill. — Gaeth jest zbyt inteligentny, aby dać opętać się miłości, on zostanie sławnym bokserem i będzie miał tuzin kochanek… — wyznała z rozmarzeniem. — Taką przynajmniej przyszłość widziałam dla siebie zanim spotkałam ciebie — dodała z wyrzutem.

Rudzielec oburzył się na słowa swojej żony, choć obydwoje doskonale wiedzieli, że jego Złośnica nie zrezygnowałaby z niego nawet za cenę wszystkich skarbów świata, ale jak to Jill musiała trochę się z nim podroczyć i dać do zrozumienia, że nie jest miękką kluchą, nawet po szesnastu latach małżeństwa.

— Może od razu zrób z Gaetha zabójcę, co?

Jill pstryknęła palcami i obdarzyła męża szerokim uśmiechem.

— To najlepszy pomysł, na jaki wpadłeś od dawna!

— Już nie wpadam na dobre pomysły?

— Stałeś się starym zrzędą — stwierdziła bezlitośnie. — Ostatnio przyłapałam cię jak gadasz z mamuśkami z komitetu rodzinnego — oskarżyła go.

Dla podkreślenia swoich słów pokręciła ze zrezygnowaniem głową i spojrzała na niego szarymi oczami, w których kryły się błyski rozbawienia. Obydwoje zdawali sobie sprawę, że Ryan chciał tam zapisać Jill, a gdy mu się to nie udało to zaczął z nimi flirtować, aby dostać najciekawsze informację z życia swoich dzieci.

Gdy Jill otwierała usta, aby znów coś mu powiedzieć, on już nie wytrzymał i jego usta spoczęły na jej, w głębszym i bardziej namiętnym pocałunku. Świat wokół nich przestał dla nich istnieć, namiętność wręcz unosiła się w powietrzu, a Jillian obejmując szyję swojego męża, pozwoliła mu, aby podniósł się i ruszył z nią w kierunku schodów. Szybko objęła go swoimi nogami, podczas gdy on jeszcze bardziej przyciskał ją do siebie z pokonywał po trzy stopnie, aby jak najszybciej dotrzeć do ich sypialni.

W końcu jakoś udało jej się odwrócić uwagę męża od ich dzieci, ale wątpliwie było, aby w tej sytuacji zdała sobie z tego sprawę.

*          *          *

Gaeth O'Connall miał niezawodną intuicję, a podpowiadała ona mu, że jego rodzice, jak zwykle w walentynki są zajęci sobą. Nie chciał im przerywać, choć czasami zastanawiał się, jakim cudem jego rodzice są razem. Dla Gaetha tych dwoje nie powinni być razem, aż tak długo, po prostu różnili się od siebie, jak dzień i noc.

Powoli wypuścił powietrze z płuc i opierając się o skrzynkę na liści, rozejrzał się po swojej dzielnicy. Pies z naprzeciwka, jak zwykle latał za własnym ogonem, szczekając donośnie. Kilka domów dalej po jego lewe, dzieci piszczały i śmiały się radośnie. Gdzieś ktoś się kłócił, a niektórzy właśnie wracali do domów po całym dniu ciężkiej pracy.

Szybko zerknął w górę i uśmiechnął się ponuro, bo w ten pozbawiony sensu (jego zdaniem) dzień słońce nie zostało przysłonięte ani jedną chmurą, wiał lekki wiosenny wiatr, a według romantyków, zapewne w powietrzu unosił się zapach miłości – jego zdaniem, były to tylko kwiaty.

Wyciągnął z tylnej kieszeni swój czarny telefon i odblokowując go dotknięciem palca, zaczął pisać wiadomość. Nie zamierzał, w końcu spędzić tego dnia samotnie, a pójście do łóżka z jakąś dziewczyną, w ten jeden dzień wróżyło tylko masę kłopotów i komplikacji.

Po chwili jego rozmyślenia przerwała nadchodząca wiadomość.

Przez chwilę Gaeth zamrugał oczami zaskoczony i przejechał po linijce tekstu jeszcze raz, a jego oczy robiły się coraz większe z szoku. Potrząsając głową, szybko ruszył w stronę dworca autobusowego. Bo to, czego się dowiedział, bardzo, ale to bardzo go zaniepokoiło.

„Nie mogę dzisiaj. Mam randkę”

*          *          *

Idąc leśną dróżką Gaeth skupił się na tym, czego może doświadczyć spotykając się z Jamesem, że nawet nie zainteresowało go piękno natury, które jakby wiedząc, że dzień zakochanych powinien by cudowny, sprawiło, że liście były bardziej zielone i żywe, kwiaty rozkwitały i uwodziły swoim zapachem, a leśne zwierzęta poszukiwały swoich drugich połówek. Niektóre – jak w przypadku dwóch wróbli – odnaleźli swoje połówki. Wspomniana wcześniej para spoglądała z gałęzi na idącego sztywnym krokiem chłopaka, choć nie było nawet jeszcze wiosny.

Dochodząc do drzewa Thalii i głównego wejścia do obozu, nagle znikąd pojawił się James w smokingu. Dokładniej mówiąc w czarnym smokingu. Obaj spojrzeli na siebie z identycznym zaskoczeniem, a czarnowłosy chłopak lekko się zarumienił i odwrócił wzrok wbijając go w parę wróbli, która właśnie przefrunęła w stronę innej gałęzi.

Gaeth przyjrzał się swojemu starszemu przyjacielowi, chcąc mieć pewność, że ma przed sobą tą samą osobę. Jednak czarne włosy w nieładzie, którymi się odznaczał, podobnie jak jego ojciec i zielono-szare oczy, były na to żywym dowodem. Śniada cera, ten znajomy prosty nos i (ku jego zaskoczeniu) jeszcze bardziej zaciśnięta szczęka, podpowiadały mu, że będzie miał małe kłopoty.

— Ja… jestem dzisiaj zajęty — powiedział chłopak, a następnie zerknął niepewnie za ramię, jakby chcąc upewnić się, że nie ma tam nikogo, a następnie znów zwrócił uwagę w stronę lekko osłupiałego szatyna. — Gaeth… nie mam czasu — dodał.

Szatyn potrząsnął głową i zamrugał oczami otrząsając się powoli z niecodziennego widoku, a następnie wyszczerzył swoje zęby w uśmiech, a jego dwukolorowe tęczówki zalśniły z rozbawienia. Skrzyżował ramiona na piersi i rzucił okiem w stronę wejścia.

— No wiesz? — Spytał z lekkim wyrzutem Gaeth. — Nie przedstawisz mnie damie swojego serca?

Jeżeli było to możliwe, James zmierzał się jeszcze bardziej i znów zerknął znów za ramię, jakby bojąc się tego, że jego tajemnicza dziewczyna nagle pojawi się znikąd i będzie światkiem ich rozmowy, a następnie odchrząknął i wbił spojrzenie w swoje czarne półbuty.

— Ja… właściwie to, gdzie jest Twoja siostra?

Zmiana tematu bynajmniej nie zdezorientowała Gaetha, gdyż ten po prostu uśmiechnął się chytrze, zwinnie ominął swojego przyjaciela, wchodząc do środka obozu i zanim James zdążył podążyć za towarzyszem i sprać go na kwaśne jabłko, ten właśnie wpadł na zarumienioną z wysiłku blondwłosą dziewczynę.

Była ona o pół głowy niższa od nadal rosnącego Gaetha, jej długie złote-blondwłosy zaczesane były na jedną stronę i poozdabiane przez złote spinki. Mimo, że była szczupła, jej biust nie był zbyt wielki, ale przez jej zwiewna, prostą błękitna suknia przyozdobioną przez ciemniejsze koronki na ramiączka i sięgającą jej do kolan, sprawiła, że jej biust wydawał się nieco lepiej podkreślony, podobnie jak jej niebieskie oczy i to jednak nie one zwróciły jego uwagę.

Wgapiał się bez skrępowania w widoczny rowek jej piersi, a co działało na jego korzyść, bo dziewczyna była nieco zaskoczona i zdumiona jego widokiem.

— W takim towarze to ja też mógłbym…

Jednak Gaeth nie dokończył swojej myśli, obrywając w nagle w tył głowy otwartą dłonią od swojego kumpla, a następnie sycząc cicho położył dłoń na bolące miejsce, odwracając się do tyłu i posyłając swojemu przyjacielowi złowrogie spojrzenie zapowiadające zemstę, ale pociemniałe szare spojrzenie czarnowłosego, którego oczy wyrażały tłumioną złość, powstrzymały jego zapęd do walki.

— Elizabeth, chodźmy już — oznajmił James.

Zaskoczona dziewczyna otwierała usta, aby coś powiedzieć – zapewne zareagować jakoś z opóźnieniem na niecodzienną sytuację z piętnastoletnim chłopakiem, albo oznajmić prosto z mostu, co myśli o takim traktowaniu jej przez Jamesa, ale nim zdążyła otworzyć usta, była już po drugiej stronie obozu, wraz ze swoim towarzyszem.

Gaeth spojrzał z wyrzutem w stronę wyjścia z obozu, a następnie uśmiechając się szeroko, ruszył w stronę Wielkiego Domu.

Zemstę czas szykować!

Impreza, którą zaplanuje, będzie legendą na obozie!

Podobnie jak te kilka poprzednich, a przez które James dostawał szlabany.

 Szczęśliwych Walentynek!