Rozdział III

Na początku chciałam podziękować mojej becie - Elisabeth An Livest, za twoją nieocenioną pomoc. Jeszcze raz bardzo Ci dziękuje, że wskazałaś mi moje błędy :)

Przy okazji, jeżeli już to czytacie, to również chciałam podziękować moim czytelnikom, którzy nie poskąpią mi miłych słów, muszę wyznać, że wiele one dla mnie znaczą i motywują do cięższej pracy c:
Przede wszystkim dziękuje:  Arlandia aka Morgana, ja-mewa i ponownie Elisabeth An Livest.

Nie przedłużając dłużej mojego monologu (a każdy wie, że uwielbiam dużo pisać) tak, więc z radością mogę zaprosić was na nowy rozdział:

Rozdział III  

"Ciesz się, że nie odgryzł Ci głowy, jak się zbliżyłeś(...)"

Kombinowanie z ucieczką ze szpitala miejskiego nie było łatwą sprawą. W istocie, gdy ją planowaliśmy, Maggie wyciągnęła z plecaka jakiś dziwny baton i kazała mi go zjeść. Podejrzewałam, że były to jakieś narkotyki, ale ponieważ przebywałam w szpitalu, postanowiłam zaryzykować, bo jaka jest prawdopodobność, że nikt nie zauważy wynoszonej  nieprzytomnej czy otumanionej dziewczyny?

Gdy tylko odgryzłam kawałek brązowego i niezbyt smakowicie wyglądającego batona, w moich ustach eksplodował smak najlepszych mlecznych lodów, jakie kiedykolwiek jadłam, a dokładniej miały taki sam smak jak pamiętny z dzieciństwa obraz wspólnej wycieczki do lodziarni wraz z moim ojcem (wtedy nieoczekiwanie mnie odwiedził – dokładniej mówiąc: pierwszy raz w życiu), gdzie wówczas odnalazłam najlepsze w życiu lody.

Przymknęłam z czystej przyjemności oczy i zamruczałam, pozwalając, aby szczery uśmiech, tak dawno niewidziany na mojej twarzy o przeciętnych rysach, ponownie się pokazał. Znów odgryzłam kawałek, a wspomnienia tego słodkiego mlecznego smaku pojawiło się na powrót w moich ustach.

Otworzyłam oczy i spojrzałam na swoich towarzyszy, czarnowłosa czatowała przy drzwiach, a rudzielec przyglądał mi się z niezwykłym skupieniem i nieodgadnioną mimiką twarzy. Czułam, jak szczęście zaciska się wokół mojego serca, ale w tej chwili z moich ust wyrwał się lekko piskliwy śmiech podobny do tego, jaki wydawałam w dzieciństwie.

Rzeczywistość wymieszała mi się z dzieciństwem i ze smutkiem zerknęłam na papierek po zjedzonej już słodkości, ale na moją twarz szybko powrócił uśmiech szczerej i wręcz dziecinnej radości, spojrzałam z powagą na chłopaka, starając się znów przybrać maskę obojętności.

— To, co się wydarzyło… — zaczęłam, niestety z nadal wyczuwalną nutką radości w głosie. — Nikt nie może o tym wiedzieć — oznajmiłam na szczęście z wyczuwalną powagą, ale nie mogąc powstrzymać uśmiechu, który nadal widniał na mojej twarzy. — Nie mogę uwierzyć, że ten baton był taki smaczny — wyznałam, spoglądając znacząco na papierek w mojej dłoni.

— Twoja tajemnica odnośnie tego, że jednak potrafisz się uśmiechać, jest u mnie bezpieczna — odpowiedział szeptem Ryan, a kąciki jego ust wygięły się lekko ku górze.

— To ambrozja — wyszeptała dziewczyna, zwracając na siebie naszą uwagę, jakby miało to mi wszystko wyjaśnić, podchodząc do nas spytała, jednak dla pewności: — Jak się teraz czujesz?

Ku mojemu zdumieniu, gdy poruszyłam ręką, nie czułam już żadnego bólu, więc szybko odwinęłam bandaż. W miejscu, gdzie jeszcze niedawno była wielka krwawiąca rana zszyta siedmioma szwami i tak głęboka, że powinnam mieć wielką bliznę… widniała cieniutka linia, która była pamięcią po owej ranie, ale szwy w zagojonej ranie spowodowały mdłości w moim brzuchu.

— Zajmę się tym — powiedziała pewnie Maggie.

Niepewnie pozwoliłam jej wziąć moje ramie w dłoń i skupiłam wzrok na czerwonowłosym, który dziwnie zamilkł i przyglądał się jakoś smutno a jednocześnie radośnie. Właściwie jego oczy były radosne, ale był w nich jakiś cień smutku, natomiast twarz pozostała poważna, jakby przebywał daleko stąd, zastanawiając się nad czymś, co miało być wielkim krokiem w  życiu.

Przeniosłam szybko spojrzenie na swoją bezimienną koleżankę, a aby ją widzieć, musiałam lekko wychylić się zza postury Maggie. Na szczęście młoda dziewczyna o starym duchu emerytki była teraz zbyt zafascynowana swoją robótką, aby zwrócić na nas uwagę.

Nagły ból i szczypanie szybko zwróciły moją uwagę i aż sapnęłam z niedowierzaniem, gdy zauważyłam jak szwy, a dokładniej nić chirurgiczna, powoli wysuwają się z mojego ramienia, jakby Maggie zaklinała w jakiś magiczny sposób węże i choć było to bolesne, nie odezwałam się słowem, zbyt zaskoczona widowiskiem i faktem, że nić zaczyna przybierać postać węża.

Jęknęłam z bólu, gdy końcówka mojej szwy puściła i wydobyła się ze skóry, a kilka kropel jasnej krwi stoczyło się z nowej rany, która była wynikiem ich usuwania. Szybko zabandażowałam ramię i pozwoliłam Maggie bawić się dalej z wężem, ale jej nagły okrzyk i ucieczka zwróciły moją uwagę.

Znów jęknęłam.

Na moim łóżku leżał grzechotnik, który wpatrywał się we mnie, wysuwając swój długi język i grzechocząc swoim ogonem. Wystraszyłam się. Gdy gad nagle rzucił się w moją stronę, odruchowo chciałam zasłonić się dłońmi – wiadomo, najgłupsza rzecz w momencie, w którym atakuje cię wąż z trującym jadem w swoich kłach, ale ku mojemu zdumieniu, gdy podniosłam ręce zasłaniając twarz, jakaś niewidzialna siła szybko go odrzuciła, powodując, że walnął on z donośnym łoskotem w ścianę i jakby na złość nam, stał się nieco większy.

Grzechotnik, a raczej kobro-grzechotnik, szybko podniósł swój jadowity pysk i zasyczał na mnie ostrzegawczo, stając się tak duży, że jego pysk przypominał nieco piłkę do gry w koszykówkę. Zadrżałam z odrazy na jego widok, a następnie czyjeś ramię objęło mnie w tali, a drugie umiejscowiło się pod moimi kolanami i podniosły mnie w powietrze. Już miałam zacząć się sprzeciwiać, ale przypomniawszy sobie o gadzie i moim paraliżu (zawsze występuje, gdy jestem zagrożona, nie uciekam, nie chowam się – po prostu zostaję na swoim miejscu i wielkimi oczami wgapiam się w zagrożenie, nie mogąc nawet wykrztusić słowa), pozwoliłam się wynieść.

Byłam szczerze zaskoczona, że Ryan miał na tyle siły, aby z szybkością godnym Flasza uciec ze mną jako dodatkowym balastem z Sali. Dość niechętnie postawił mnie na równe nogi, co było widoczne na jego twarzy, gdy zaczęłam się wyrywać z objęć, po zostawieniu zagrożenia za zamkniętymi drzwiami mojej niedawnej sali.

Spojrzałam na dwójkę „herosów” i zachciało mi się śmiać, gdy uświadomiłam sobie, że nie mam ze sobą żadnych swoich rzeczy. Ryan jakby czytając w moich myślach, podał mi czarny plecak, podejrzliwie mu się przyjrzałam, a gdy otworzyłam go, oniemiałam na widok mojej książki i paru sztuk ubrań – dokładniej tych samych, w których zostałam tutaj przywieziona.

— Musimy uciekać — rozkazała ku mojemu zaskoczeniu poważnym tonem Maggie. — Taka druga okazja może się już nie nadarzyć — wyjaśniła.

Skinęłam głową i weszłam do łazienek w czasie, w którym moja bezimienna koleżanka pobiegła w nieznanym mi kierunku – pewnie jak przystało na wzorową pannę, pognała co sił w nogach do pełniącego dyżur nocny lekarza bądź pielęgniarki. Byłam również pewna, że o najnowszych wieściach na temat grzechotnika w szpitalu dość szybko dowiedzą się media.

Wychodząc z Sali, przerzuciłam przez plecy plecak i skinęłam im głową w niemym porozumieniu, że nadszedł czas naszej ucieczki. Toteż korzystając z nagłego chaosu, uciekliśmy z miejsca, które niektórzy omijają szerokim łukiem – naturalnie z powodu ilości śmierci w tym białym budynku, w którym zawsze pachnie medykamentami.

Lawirując między białymi korytarzami, w końcu udało nam się dojść do wyjścia, a raczej to właśnie Ryan prowadził nas do niego. Ani na moment nie wahał się, gdzie ma iść, jakby tutaj się urodził i znał to miejsce jak własną kieszeń, choć czasem zatrzymywał się przy jakimś oknie i zerkał przez nie na granatowe niebo obsypane milionem mieniących się jasnych punkcików.

Drzwi rozsunęły się cicho, wypuszczając nas na ciemną ulicę oświetloną przez światła uliczne i kilka przejeżdżających tędy aut. Koło nas stał ambulans z migocącymi światłami, z których na noszach kogoś wynoszono, chwilę później zauważyłam również nadjeżdżający radiowóz oraz wóz hycla.

— Lepiej spadajmy — powiedział z rozbawieniem Ryan.

W naszej sytuacji nie widziałam nic zabawnego, ten jeden raz jednak powstrzymałam się od złośliwości, nadal mając dobry humor po zjedzeniu ambrozji (nadal nie mogłam pojąć, czym tak naprawdę ona była), więc w swojej (nagłej) dobroci po prostu to przemilczałam.

— Moje czary nigdy nie wychodzą dobrze — wyznała z przygnębieniem Maggie, gdy tylko trafiliśmy na główną ulicę prowadzącą do centrum miasta. — Choć jestem…

Nie dowiedziałam się, co chciała więcej powiedzieć, gdyż nagle jakaś siła sprawiła, że czarnowłosa została wciągnięta w jedną z mijanych przez nas ciemną uliczkę. Niewiele myśląc i porozumiewając się bez słów z rudzielcem, ruszyliśmy biegiem w stronę, w której cienie zakryły całkowicie naszą nową znajomą.

Wpadając do ciemnej uliczki, usłyszałam przekleństwo Ryana.

Nagle z ciemności dało się słyszeć czyjeś syczenie, a ja nie miałam najmniejszego pojęcia, co się dzieje, mrok zaślepił mój wzrok, skutecznie zasłoniła przede mną wszystko, jak kurtyna na scenie. Mogłam jedynie ufać swoim pozostałym zmysłom i to sprawiło, iż wiedziałam, że oprócz Maggie jest tutaj ktoś jeszcze, choć do końca nie wiedziałam kto. Czułam się z tą „osobą” w jakiś sposób spokrewniona, było to zdecydowanie dziwne uczucie.

Poczułam tęsknotę za swoim biologicznym ojcem, bardzo rzadko go widziałam, ale czasem mnie odwiedzał, a co – jak mówił – musiało pozostać tajemnicą, bo według prawa nie mógł się ze mną w taki sposób kontaktować, a gdy zaczęłam o te prawa wypytywać, oznajmił krótko, że nie byłam jeszcze gotowa na całkowitą prawdę i poznaniem jego świata.

— „Kim są dwie siostry: jedna rodzi drugą, a ta, rodzi tę pierwszą?” — zapytał syczący głos.

Następnie zapanowała cisza, a ja zamrugałam oczami i uśmiechnęłam się bezwiednie. W moich wspomnieniach pojawiła się postać zdeformowanej twarzy kobiety, która, pomimo swojej brzydoty, była najukochańszą babką, jaką kiedykolwiek miałam, a która wielokrotnie powtarzała, że moja matka (moja „podobno” zmarła matka) mnie kochała, a przynajmniej dopóki pewnego wieczoru nie zniknęła.

— To „Dzień i Noc” — odpowiedziałam szybko. — Czemu powtarzasz zagadki sfinksa?

Moje pytanie uraziło nieznajomego, bo znów zasyczał, ale odpowiedział:

— Znasz odpowiedź, choć trudno w to uwierzyć, lepiej uwierzyć, gdyż niespodzianek spotka cię tu stokroć więcej — odpowiedział zagadkowo. — Możecie przejść dalej — dodał.

Następnie ku mojemu zdumieniu światło w zaułku zapaliło się, a ja po chwili mrugania, gdyż nagła jasność mnie oślepiła, zauważyłam siedzącą pod ścianą i nienaturalnie bladą z przerażania Maggie, która drżąc, lekko wgapiała się w nas wielkimi, sarnimi oczami (podobnie jak wcześniej wgapiała się w Ryana). Ku mojemu zdumieniu koło niej ceglana ściana nagle zafalowała i pojawiły się zamiast niej tajemnicze drzwi, które z cichym skrzypnięciem otworzyły się.

Zadrżałam.

— Co to było? — szepnęłam bezwiednie. — Czuję się jak Alicja w Krainie Czarów — dodałam burkliwie pod nosem, co z lekka rozbawiło moich towarzyszy.

— Sfinks — odpowiedział z uśmiechem Ryan. — Nie dość, że piękna, to jeszcze mądra — dodał z rozmarzeniem w głosie.

Oburzona spojrzałam na niego, piorunując go wzrokiem. Następnie, nie czekając na swoich towarzyszy, z wysoko podniesioną brodą ruszyłam w stronę drzwi. Byłam wdzięczna swojej zdeformowanej babce z upierzonymi ramionami, że opowiadała mi o mitologicznych stworach greckich i ich słabych punktach, co wówczas wydawało mi się bezdenną głupotą – bo w końcu jaka pięciolatka chce słuchać takich durnych opowieści? No i były one też nieco przerażające…

Zbeształam siebie w duchu za to, że rzadko jej słuchałam i o wielu rzeczach już zapomniałam, to jednak zagadki sfinksa zawsze mnie jakoś ciekawiły. Na szczęście znałam je już na pamięć, gdyż lubiłam denerwować nimi znajomych (ale i tak rzadko jakichś miałam).

— Znasz zagadki sfinksa? — spytała szeptem Maggie.

Nawet nie obejrzałam się za siebie, wchodząc do długiego korytarza zbudowanego z ciemnych, szarych kamieni oświetlonych przez pochodnie wyjęte wprost z filmu zgrozy, gdzie na bohatera czeka mnóstwo pułapek, a na końcu potwór, który pragnie go zabić…

— Są dwie zagadki — odpowiedziałam chcąc odwrócić swoja uwagę od myśli, jakie mnie nachodziły. — Druga jest łatwiejsza, ale prawie każdy ją zna — wyjaśniłam.

— Ta o człowieku? — domyślił się Ryan, a ja rzuciłam okiem na jego oświetlony przez pochodnie profil. Jak zwykle uśmiechał się jak głupi do sera. — Moja matka mi o niej opowiadała, ale tej drugiej nie znałem — wyznał.

Zmieszałam się lekko, więc odwróciłam wzrok, sama nie wiedziałam, czemu fakt, że mieliśmy coś ze sobą wspólnego, tak dziwnie na mnie zadziałał. Wyprostowałam się jeszcze bardziej i nie przejęłam się nawet tym, że wyglądałam jakbym miała w tyłku kij, tylko niczym arystokratyczna księżniczka szłam z powagą na twarzy przez ciemny korytarz pełen kurzu, piasku i pajęczyn z ohydnymi pająkami.

Właśnie otwierałam usta, aby zadać kilka gnębiących mnie pytań, gdy nagle usłyszałam jakiś hałas. Zatrzymałam się, a wraz ze mną moi towarzysze. Czekaliśmy w ciszy.

— Herosi… — powiedział czyjś głos.

Zaniemówiłam, gdy zobaczyłam potwora wprost wyjętego z (nie tylko) dziecięcych koszmarów sennych.

Pająk gigant, z którego zębów ciekła śmierdząca i dziwnie żółtawa ślina.

— Dziecko Arachne — wyjąkała z przerażeniem Maggie.

— Ale słodziutki — zauważył szczerze Ryan. — Myślicie, że mogę go zatrzymać?

Ku mojemu zdumieniu i zaskoczeniu Maggie, rudzielec podszedł do pająka i zaczął go łaskotać po nogach. Nie byłam więc w ogóle zaskoczona, że pająko-podobny stwór po chwili upadł na ziemię i turlał się ze śmiechu. Odwracając się do nas, Ryan uśmiechnął się znów jak głupi do sera i wzruszył ramionami jakby w odpowiedzi na nasze miny.

— Pająki mają łaskotki — wyznał.

— Ciesz się, że nie odgryzł ci głowy, jak się zbliżyłeś — odparłam złośliwie.

W odpowiedzi znów się wyszczerzył, a ja prychnęłam. To Maggie była tą, która postanowiła ruszyć dalej, więc obydwoje również za nią podążyliśmy, aby pająk leżący na ziemi nie podniósł się za szybko i nie ruszył w pogoń.

— Wyjaśnijcie mi, czemu w ogóle z wami idę? — spytałam po jakimś czasie naszej syzyfowej wędrówki. — Jakim cudem jestem z wariatką, która tworzy z nici węże i zaklinaczem pająków, który… szczerzy się jak głupi do sera? — spytałam, narzekając i zerkając na nich.

Znów prowadziłam naszą wędrówkę, a oni wymienili się zaskoczonymi spojrzeniami. Ryan wzruszył ramionami i uśmiechnął się do mnie szeroko.

— Moja uroda i wszechogarniający urok tak na ciebie zadziałały, że poszłabyś za mną do samego Tartaru — wyjaśnił.

Zaskoczyła mnie jego wypowiedź, a gdy zrozumiałam sens słów, prychnęłam z największą pogardą, na jaką było mnie stać (a była ona spora w takim miejscu) i spojrzałam pytająco na czarnowłosą, która wyglądała na winną.

— Ja… Pewien satyr cię wyczuł, ale ponieważ był goniony przez Chimerę, nie mógł się tobą zająć i Chejron uznał, że to będzie dobra misja dla mnie, aby sprowadzić cię do obozu — powiedziała niepewnie i cicho, ale z powodu ciszy, jaka tutaj panowała, jej głos był dobrze słyszalny. — Weszliśmy tutaj, ponieważ… wydawało mi się, to znaczy wydaje mi się, że to część labiryntu i może… udałoby nam się dotrzeć do… do obozu — wyjaśniła.

Nic a nic z wypowiedzi Maggie nie zrozumiałam, więc tylko się w nią wgapiałam z kamienną twarzą.

— To nie jest labirynt Minotaura — oznajmił z rozbawieniem Ryan. — Byłem jakiś czas w nim, więc wiem, co mówię — powiedział, przerywając jej, gdy otworzyła usta, aby wyrazić swój sprzeciw. — To jest coś innego — dodał i z podziwem zaczął się rozglądać.

Ich rozmowa była dla mnie bezdennie głupia i więcej niż połowy ich słów nie rozumiałam, więc nie zamierzałam się w nią mieszać. Nie mogłam jednak w tej chwili im zwiać, bo chociażby wziąć pod uwagę pająko-podobnego stwora? Pewnie byliśmy już bliżej do nieznanego miejsca czekającego za wyjściem, a jakoś nigdy nie uciekałam przed wyzwaniem. Wiedziałam, że Maggie zadrżała lekko, najpewniej z przestrachu, ale rudzielec wglądał jakby cała podróż była dobrą zabawą, a że ktoś może zginąć, było jedynie dodatkową atrakcją – to było coś, czego nie mogłam pojąć. Nigdy nie spotkałam osoby o tak pogodnym duchu, która nawet w niebezpieczeństwie jest rozbawiona, choć… przypomniałam sobie moment, gdy przeklął, zobaczywszy sfinksa, bo byłam jak nic pewna, że go zobaczył. Ciekawa byłam, czemu właśnie tak zareagował?

— W takim razie, co to jest Panie-wiem-wszystko? — spytałam z sarkazmem.

Przypominając sobie, że Ryan upomniał Maggie (naszego przewodnika), iż nie jesteśmy wcale w Labiryncie Minotaura, a ja nawet nie miałam pojęcia, czemu nagle pod Nowym Jorkiem ktoś zechciałby wybudować jakikolwiek labirynt, przecież to była bezdenna głupota!

Drań się zaśmiał.

— Wydaje mi się… Panno-ponura-i-mądra-oraz-piękna-i-olśniewająca, a raczej jest to rzecz oczywista, że jako główne danie wędrujemy wprost do paszczy lwa — wyjaśnił.

Poczułam ciepło na policzkach, więc odwróciłam się do niego tyłem, wbijając wzrok w długi korytarz zastanawiając się, kiedy się skończy.

— Wiecie… — zaczęła Maggie.

Niedane jej było jednak dokończyć, bo nagle tunel lekko się zatrząsnął, a daleko przed nami mignęły światła i to nie byle jakie. Spojrzałam porozumiewawczo na moich towarzyszy i we trójkę ruszyliśmy biegiem w tamtą stronę. Już po kilku minutach zorientowaliśmy się, że jesteśmy przed kolejami, a gdzieś niedaleko musi być stacja, bo w podziemiach jeździ tylko metro.

Obejrzałam się za siebie i aż sapnęłam zaskoczona, zwracając tym samym na siebie uwagę towarzyszy, a następnie cała nasza trójka z czystym niedowierzaniem wgapiała się w metalowe kraty i ceglaną ścianę za nimi, jakby tunel, przez który weszliśmy, nigdy nie istniał.

Maggie podniosła drżącą dłoń i dotknęła ściany jak również metalu i ze zdumieniem na twarzy spojrzała na nas z lekkim przestrachem.

— To jest prawdziwe — wyjąkała.

— Czy takie rzeczy nie zdarzają się w twoim świecie? — zapytałam ostro z powodu strachu, jaki czułam.

Czarnowłosa zmieszała się, a rudzielec, ignorując nas, z uśmiechem zeskoczył na tory i zerknął na nas znacząco, zachęcając do tego samego, niebezpiecznego kroku.

— Jest mgła, ale mgła nie może… nie powinna stawiać materialnych rzeczy — zauważyła.

Spojrzałam na nią i wzdychając ciężko, cofnęłam się o krok, a następnie rzuciłam z całej siły na ścianę. Podnosząc się z zakurzonej podłogi, spojrzałam na zdumioną minę Maggie, choć byłam pewna, że ona mnie w tej chwili w ogóle nie widzi. Było jednak tak, jak podejrzewałam, to-coś działało tak na nasz umysł, że widzieliśmy i czuliśmy to, co chciało nam pokazać (choć mogłam równie dobrze się porządnie poobijać, gdyby ściana była jednak prawdziwa). Otumaniło nasze wszystkie zmysły, ale gdy nasze ciało – tak jak moje – zostało rzucone na nią nie mogło się odbić, ponieważ nic materialnego tam naprawdę nie istniało.

— Jill? Jesteś tam? — spytała drżącym głosem Maggie.

— Dziewczyny! Pośpieszcie się! — krzyknął z rozbawieniem Ryan. — Jill nie strasz łatwowiernej matki węży — dodał i zaśmiał się ze swojego dziwacznego żartu.

Wyszłam z korytarza równie gwałtownie, co weszłam. Czarnowłosa podskoczyła, piszcząc ze strachu, zignorowałam ją całkowicie, zeskakując z niewielkiej półki w ścianie, na której obydwie stałyśmy, na ziemię i lekko się zachwiałam, a następnie spiorunowałam wzrokiem Ryana, który znów się szczerzył.

— Ja nie dokuczam słabszym — oznajmiłam.

— Nie wątpię w twoją sprawiedliwość i dobroduszność — powiedział, obdarzając mnie uśmiechem. – Niestety, zaczynam jednak wątpić w poczucie humoru — dodał.

— Mam poczucie humoru!

Maggie, która wylądowała koło mnie z niezwykłą gracją, jak na panikarę, spojrzała na mnie z czystym zdumieniem, jakbym właśnie zaczęła gadać w jakimś nieznanym jej języku, a następnie zachichotała. Nie widziałam w tym nic zabawnego, więc spiorunowałam ich wzrokiem – co robiłam często, gdyż durne zachowanie mnie drażniło – i ruszyłam królewskim krokiem przed siebie.

— Ej, ty, kabarecie, idziesz w złą stronę! — krzyknął Ryan.

Następnie jęknął z bólu, gdy przechodząc koło niego, z całej siły walnęłam pięścią w jego ramię, ale wiedziałam, że był to raczej udawany okrzyk, gdyż szeroki uśmiech i błysk rozbawienia w oczach jeszcze bardziej mnie rozzłościł.