Prolog

Szesnaście lat wcześniej…

Nie znosiła Kalifornii.

Słoneczny stan w Ameryce, był najgorszym (z jej punktu widzenia) miejscem, gdzie można spędzać Boże Narodzenie. Nie mogła zrozumieć, czemu matka tak bardzo obawiała się zostać w Nowym Jorku. Przecież na Long Island mieli wszystko, co było im potrzebne do szczęścia. 

Jej matka miała dobrą pracę, a ona wspaniałych przyjaciół.

Niekiedy zdarzały się spięcia, ale tylko wtedy, gdy w okolicy pojawili się nieproszeni goście – ich dalsi krewni. Każdy mógłby narzekać na swoją rodzinę, choć ona (w swoim mniemaniu) miała dużo gorzej! 

Ciotki i babcia pragnęły jej śmierci i to nie tylko ze strony matki.

Teraz, szukając azylu i normalnego życia, przeprowadzili się do tego, zapomnianego przez bogów, miejsca. A dokładniej przez jedną boginię Cheimone*, zajmującą się kontrolowaniem, tej określonej pory roku, którą była jej ukochaną zimą.

Tak bardzo tęskniła za białymi świętami.

Wyglądając przez okno w swoim małym pokoju na poddaszu, westchnęła cicho. Tym samym, sprawiła, że kilka kosmyków, ciemnych, kasztanowych włosów, odfrunęło na chwilę od jej twarzy, ukazując na moment bursztynowe, smutne tęczówki dziewczyny.

Jeszcze szczelniej otuliła się mechatym kocem w kolorze buraków. Po chwili wbiła swoje smutne spojrzenie w zieloną trawę, która niemal śmiała się z niej. Czuła wręcz, że wszystko na zewnątrz spogląda na nią z ironicznymi minami i dowcipkuje za jej plecami. Zdecydowanie przesadzała ze swoja wyobraźnią, ale to były już jej drugie święta bez śniegu i chciała wracać.

Pragnęła być na Long Island i cieszyć się zimnym powietrzem, szczypiącym w policzki. Mogłaby nawet złożyć ofiarę dla Boreasza, aby ten wysłał nieco zimnego wiatru.

Tyle, że palant ją olewał.

— Mee-lee-nnn!

Słysząc krzyk swojej matki (zawsze ma problemy z wymową, gdy się zdenerwuje) ułożyła usta w podkówkę. Pociągnęła lekko nosem (żałując, że w okolicy nie ma cebuli, gdyż niestety nadal nie umiała wymuszać płaczu) i udała się do wyjścia ze swojego sanktuarium.

Zawiesiła na chwilę wzrok, na swoim wielkim łóżku z baldachimem. Zajmowało ono niemal całą powierzchnię pokoju. Z ledwością dało się wcisnąć tutaj biurko i jakąś szafę. Miała jednak jeszcze swój ukochany parapet. 

Zaś łóżko było przyozdobione różnymi falbankami, błękitnym i białym materiałem oraz mnóstwem różnych poduszek, jak również i pluszowym pingwinem. Te zwierzątka są jej ulubieńcami, gdyby jakiegoś miała nazwałaby go Edwardo albo Gelazjusz.

Jej ukochana maskotka z dzieciństwa też miała swoje imię.

Szkoda tylko, że nie była żywą istotą.

— Może się rozmyśliła i wracamy na Long Island, co Henryku? — spytała cicho, łapiąc za złotą klamkę swoich drzwi i spoglądając z lekkim uśmiechem na swoją maskotkę. — Szkoda, że to tylko moje marzenia, przyjacielu.

— Mee-lee-nn! — usłyszała ponownie krzyk matki.

— Już idę, matrem**!

~*~*~

Jej oczy ze zdumieniem spoczęły na wielkiej, zielonej, przyozdobionej przez łańcuchy, lampki i bombki choince w samym centrum parku. Zatrzymała się i z uśmiechem spojrzała na sztuczny, biały śnieg, który otaczał siedzącego na wielkim, czerwonym fotelu Świętego Mikołaja. Mężczyzna z białą brodą i w czerwonym ubraniu, był tuż obok choinki. Trochę przypominało to tajnego agenta, który pilnuje choinki, bo ktoś tam ukrył narkotyki.

Zdecydowanie powinna przestać oglądać tyle thrillerów.

Stojąc tak, przyglądała się pięknym dekoracjom, nie zdając sobie sprawy, jak bardzo żałośnie i smutno w tamtej chwili wyglądała, nie zauważyła nawet mężczyzny w garniturze. Rozmawiając z kimś przez telefon, nagle zamilkł, wwiercając w nią zaciekawiony wzrok. Nie było łatwo zwrócić na siebie jego uwagę. A choć ona się kompletnie nie starała, miała ją, coś, czego już dawno nikomu nie podarował.

Nawet nie zauważyła tego i faktu, iż ruszył w jej stronę zdecydowanym krokiem.

Pogrążając się w myślach, nagle zamrugała kilkakrotnie, chcąc odsunąć od siebie łzy żalu i tęsknoty. Smutne wspomnienia znów ją dopadły. Bo najbardziej bolał ją fakt, że matka tak bardzo pragnęła zapomnieć o jej ukochanym tatusiu. W momencie, w którym umarł, na przedwczesny zawał, na zmieniło to jej życie. Próbowały żyć na Long Island bez niego. Najbardziej nie podobało jej się i bolało zarazem, iż Vivienne tak szybko postanowiła odciąć się od wspomnień o swoim zmarłym mężu.

— Witaj, Melindo.

Znajomy głos, spowodował gęsią skórkę na ramionach dziewczyny. Szybko je potarła i z nieszczerym uśmiechem, odwróciła się za siebie, spoglądając na swoją ciotkę. Była to starsza siostra jej matki i gdy ich bursztynowe oczy się spotkały, zrozumiała, że naprawdę nie powinna tutaj przychodzić wbrew woli swojej rodzicielki.

Niestety było już raczej za późno na zmianę decyzji.

— Oddaj ją.

Serce zabiło jej szybciej, spoglądając w oczy ciotki, starała się zrobić, jakikolwiek ruch. Jej ciało było jednak sparaliżowane. Czy jeżeli odda to, co zabrała matce, one przestaną je ścigać i będą mogły wrócić do domu?

Patrząc w oczy tej kobiety poznała odpowiedź.

Łzy bezradności i lęku pojawiły się w oczach Melindy.

— Nie oddam jej.

Sama nie dowierzała, że podobne słowa wyszły z jej ust. Przymknęła oczy i zacisnęła dłonie w pięści, szykując się na nagły ból, bądź śmierć. Ciotce (jak i innym z jej rodzaju) nie można odmawiać, gdy czegoś żądają, bo inaczej mogą zabić. Nie rozumiała ich dziwacznej kultury i motta:  „najsilniejsi przetrwają, a słabi umierają”.

— Harpio, zostaw ją.

Męski głos podziałał na Melindę, jak kubeł zimnej wody. Otworzyła swoje oczy, spoglądając we wściekłe źrenice ciotki, której twarz wyrażała teraz skrajną bezradność. Krótkie blond włosy zaczęły lepić się do skóry kobiety, a ona upadła na kolana dysząc ciężko, spojrzała ostatni raz, pełnym obietnicy wiecznego cierpienia wzrokiem, na nią. Następnie wyszeptała cicho w stronę mężczyzny w szarym garniturze, który zatrzymał się koło nich:

— Wybacz, panie.

Serce Melindy zabiło mocniej z nowej fali radości, gdy zobaczyła, jak jej ciotka znika. Zdała sobie szybko sprawę, z kim ma do czynienia. Nie mogła wręcz powstrzymać szerokiego uśmiechu, gdy przyglądała się nieznajomemu. Zdjął on wówczas okulary, taksując ją spojrzeniem zimnych, szarych oczów.

— Ty jesteś bogiem Boreaszem, tak?

Radość w jej głosie była tak szczera, że mężczyzna zmrużył swoje oczy. Zdała sobie wówczas sprawę ze swojego zachowania, które nie wyrażało należytego szacunku temu bogu. Natychmiast uklękła i spuściła głowę układając ręce jak do modlitwy.

— Wstań. Nie jestem Boreaszem — oznajmił.

Ze zdumieniem wstała, nie spuszczając ani na moment spojrzenia z nieznajomego. Dopiero wówczas dojrzała, jak na jego szarym garniturze poruszają się niekiedy białe, a niekiedy czarne plamki. Były to raczej chmury, na co zdała sobie sprawę po czasie.

— Na bogów! Jesteś Zeusem! Wybacz mi…

— Nie! — syknął mężczyzna zaciskając mocno szczękę, chcąc zapewne powstrzymać cisnące się na jego usta przekleństwo, które mogło skazać ją na dużo gorszy los niż śmierć. — Jestem Eol.

Ups…

O ile znała historię, to zdawała sobie sprawę, iż wpadła z deszczu pod rynnę.

Szybko rzuciła się do ucieczki.

Lecz kiedy zaczęła biec nie przesunęła się ani o milimetr. Zawisła w powietrzu.

Wiedziała.

Zaraz zginie z ręki szalonego boga wichrów!

Jak bardzo się wówczas myliła…

_____________________________________________________________

Legendy:

* Cheimone – Jest to jedna z bogiń pór roku, są: 

Eiar (wiosna), Theros (lato) , Pthinoporon (jesień) i Cheimon (zima).

** Matrem – z łacińskiego: Mama

~*~*~*~

Ta wersja prologu wydaje mi się dużo lepsza. A jak wy uważacie? 
Zapewne niektórzy domyślają się, paru istotnych faktów, w nim zawartym :)

Dziękuje również Neri, która podjęła się betowaniu mnie, nawet w czasie choroby!
Obowiązkowo (dodaje), że choć prolog jest o Melindzie, dalsze części będą o innych bohaterach.
Bussis! :3