Prolog

 Święta to magiczny czas, co było gołym okiem widać w Kalifornii i choć prawdopodobieństwo opadu śniegu tutaj było tak samo znikome jak pojawienie się Yeti na Hawajach, to świąteczne ozdoby i choinka na głównym placu handlowym w San Diego migotała światełkami, przykuwając uwagę przechodniów, a sztuczny śnieg, którym otoczone były czerwone sanie św. Mikołaja miał większą uwagę dzieci niż sam grubasek w czerwonym płaszczu.

Melinda uśmiechnęła się czując jak duch świąt również i w nią wstępuje, choć jako Greczynka (ze strony matki) nie obchodziła ona nigdy świąt, to tego roku postanowiła urządzić niespodziankę dla swojej matki, aby poczuła się ona wreszcie w Stanach jak prawdziwa Amerykanka.

Była ona niewysoką i szczupłą brunetką, jej ciemne czekoladowe włosy układały się w piękne i naturalne loki, a na lekko złotawej cerze (efekt jej greckiej krwi) pojawiły się rumieńce szczęścia i radości. Duże różowe usta wygięły się w szeroki uśmiech, a oczy w kolorze karmelu zalśniły z czystej radości jak i nietłumionej ekscytacji nadchodzącymi przygotowaniami do świąt.

Tego dnia Melinda ubrana była w czerwoną świąteczną spódniczkę udekorowaną jemiołą oraz białą bluzkę z cienkiego materiału wraz z czerwoną kamizelką. Na głowie miała czerwoną czapeczkę Mikołaja z białym pomponem. Dzisiejszy dzień miał być dla młodej siedemnastolatki pamiętnym dniem, gdyż postanowiła samodzielnie urządzić święto dziękczynienia jak również gwiazdkę.

Zatrzymując się gwałtownie przy jednej z wystaw sklepowych, Melinda uśmiechnęła się, gdy pani Mikołajowa zaczęła do niej machać. Widok przeróżnych świątecznych ciast zrobił na niej wrażenie, ale wypiekami postanowiła zająć się sama, co jednak nie powstrzymało jej od przytknięcia nosa do szyby, aby lepiej się wszystkiemu przyjrzeć.F

— Proszę, proszę, kogo my tu mamy — zaćwierkał czyjś głos.

Zaskoczona Melinda odwróciła się z wyjaśnieniem na ustach, że chciała jedynie trochę popatrzeć na te wspaniałe wypieki, ale język odmówił jej posłuszeństwa, gdy tylko ujrzała znajomą postać. Dreszcz zgrozy przeszedł jej po plecach i szybko oceniła odległość, jaka dzieli ją od nieuchronnej śmierci. Zauważyła, że kobieta-ptak, gdyż inaczej nie dało się jej opisać, z tymi ostrymi rysami, orlim nosem, małymi oczkami i ramionami obrośniętymi szarymi piórami, uśmiecha się do niej złowieszczo.

Następnie Melinda rzuciła się w stronę centrum, mając nadzieję, że jakimś cudem uda jej się wyniuchać jakiegoś herosa, oni zazwyczaj byli najlepszym rozwiązaniem w takich sytuacjach, bo albo rozprawili się z mitologicznym potworem, albo zajmowali całą jego uwagę, dzięki czemu Melinda mogła bez przeszkód uciec. Było to nieco niesprawiedliwe w stosunku do nich, ale ona nie umiała nawet poprawnie trzymać miecza w dłoniach bez obawy, że zrobi sobie krzywdę.

Biegnąc w nieznaną sobie stronę – aby uciec jak najszybciej od potwora, który ją ściga, słyszała bicie swojego serca i szum krwi, na dodatek jej klapki z głośnym stukotem uderzały o chodnik robiąc niemało hałasu i jednocześnie przeszkadzając jej nieco w biegu.

Nagle zapach lodów truskawkowych dało się wyczuć w powietrzu. Słodki, a do tego nieco inny niż ludzkie jedzenie. Robiąc półobrót, zmieniła kierunek swojego biegu w stronę wspaniałego zapachu, a gdy nagle znikąd wpadła na centrum tego zapachu, wiedziała, iż jest już martwa.

Leżąc na mężczyźnie o blond włosach udekorowanych już siwizną, ciemnych okularach na prostym arystokratycznym nosie i wąskich ustach, które wygięły się w kpiący uśmiech, wiedziała doskonale, na jaką osobę wpadła. Wcale nie świadczył o tym fakt, że mężczyzna o przeciętnej budowie miał na sobie garnitur od Armaniego, czy nawet fakt, że jego buty lśniły czarnym lakierem, który wydawał jej się w tej chwili złowrogi.

Nie wyglądał na greckiego boga, ponieważ jego cera była zdecydowanie zbyt jasna, ale jego aura i zapach zdradzały go mówiąc jej, na kogo wpadła. Jak powszechnie wiadomo bogowie nie są zbyt przyjaźni, a szczególnie do potworów mitologicznych – czyli dla niej.

Chcąc szybko się podnieść i jak najszybciej uciec, nie przewidziała, że mężczyzna równie szybko wstanie i złapie ją za nadgarstek z taką siłą, że czuła się jakby ktoś na nich zapiął stalowe kajdanki. Pozostało jej tylko gapić się z przestrachem w jego ciemne szkła od okularów.

— Tu jesteś, ty mała… — Kobiecy skrzek zamilkł, gdy spostrzegł osobę stojącą koło Melindy.

Następnie wydając z siebie bliżej nieokreślony dźwięk kobieta-ptak rozłożyła swoje ramiona i czym prędzej wzbiła się w powietrze, aby uciec od towarzyszącemu jej mężczyźnie.

Przełykając ciężko ślinę, Melinda spojrzała z przerażeniem na boga, gdyż niewiele z nich mogło z taką łatwością wystraszyć potwory mitologiczne. Pozostało jej tylko zastanawiać się, z jakim bogiem ma do czynienia, a jej myśli kręciły się tylko wokół trzech najpotężniejszych bogów Olimpu.

— Nie jesteś herosem — stwierdził nadal wpatrując się w nią uważnie.

Jego głos był mroczny, albo przynajmniej zdaniem Melindy w tej sytuacji był. W istocie był to normalny głos pracującego po czternaście godzin dziennie biznesmena. Stanowczy, nieco chłodny i trochę zmęczony. Miał on również nutkę chrypki, co spowodowało najpewniej jeszcze nie do końca wyleczone zapalenie gardła, bo w końcu nawet bóg może się go dorobić.

— Nie, nie jestem — przytaknęła ponownie starając się wyrwać dłoń z jego silnego uścisku.

— W istocie. Czym zatem jesteś, panno Taylor?

Serce Melindy zabiło szybciej, a słowa cisnące się na jej usta ugrzęzły w jej gardle. Poprzestała prób wyrwania się i poczuła jak ramiona lekko jej opadają. Czyżby to był już jej koniec?